У Фларэнс нехапіла духу выйсці, калі яна ўбачыла бледную С'юзен у вестыбюлі, адкуль місіс Піпчын спяшалася яе прагнаць, і дзе Дыаген скакаў каля яе і, вельмі палохаючы місіс Піпчын, стараўся ўчапіцца зубамі ў яе бамбазінавыя спадніцы і тужліва завываў чуючы яе голас.
Містэр Тутс, адданая і сумленная душа, у момант спыніў кабрыялет і абвясціў С'юзен Ніпер аб дадзеным яму даручэнні; у адказ на гэта паведамленне тая расплакалася яшчэ мацней.
— Клянуся душой і целам, — сказаў містэр Тутс, садзячыся побач з ёй, — я вам спачуваю! Дапраўды, мне здаецца, што вы бадай ці разумееце свае пачуцці лепш, чым я. Я не магу ўявіць нічога больш жахлівага, чым неабходнасць расстацца з міс Домбі.
Цяпер С'юзен аддалася свайму гору, і сапраўды шкада было пазіраць на яе.
— Прашу вас, — сказаў містэр Тутс, — не патрэбна! Я ведаю, што цяпер рабіць.
— Што, містэр Тутс? — запыталася С'юзен.
— Паедзем да мяне і паабедаем перад вашым ад'ездам, — сказаў містэр Тутс. — Мая кухарка — вельмі шаноўная жанчына, дабрэйшая душа, і яна з радасцю аб вас паклапоціцца.
С'юзен прыняла гэта прыязнае запрашэнне, і містэр Тутс адвёз яе да сябе на кватэру, дзе іх сустрэлі спамянутая матрона, якая зусім апраўдала яго рэкамендацыю, і Певень, які ў першую хвіліну, убачыўшы лэдзі ў экіпажы, падумаў, што нарэшце па яго парадзе містэр Домбі збіты з ног ударам, а міс Домбі шчасліва ўкрадзена.
Пасля сытнага абеду, прапанаванага з вялікай гасціннасцю, С'юзен у другім кабрыялеце накіравалася ў кантору паштовых карэт; побач з ёй па-ранейшаму сядзеў містэр Тутс, а на козлах — Певень.
Начная карэта, у якой павінна была ехаць С'юзен, ужо была запрэжана і павінна была вось-вось рушыць у дарогу.
Містэр Тутс, пасадзіўшы яе, забавіўся ў нерашучасці ля акна, пакуль фурман збіраўся ўзлезці на козлы; пасля, стаўшы на падножку, ён адрывіста сказаў:
— Паслухайце, С'юзен! Міс Домбі, ведаеце…
— Так, сэр?
— Як вы думаеце, яна магла-б… ведаеце… а?
— Прабачце, містэр Тутс, — сказала Сюзен, — я вас не разумею.
— Як вы думаеце, яна магла-б, ведаеце… не цяпер, а з часам… калі-небудзь… пака-а-ахаць мяне? Ну, вось! — сказаў няшчасны містэр Тутс.
— О, не! — адказала С'юзен, ківаючы галавой, — я сказала-б, што ніколі. Ні-колі!
— Дзякую вам! — сказаў містэр Тутс. — Гэта не мае ніякага значэння. Спакойнай ночы! Гэта не мае ніякага значэння, дзякую вам!
