— Перш чым выслухаць вас, сэр, — сказала Эдзіт, калі дзверы зачыніліся, — я хачу, каб вы мяне выслухалі.
— Звернутыя да мяне словы місіс Домбі, — адказаў ён, — хоць-бы афарбаваныя незаслужаным дакорам, з'яўляюцца такім вялікім гонарам, што я з усёю гатоўнасцю падпарадкаваўся-б яе жаданню нават у тым выпадку, калі-б не быў яе слугой.
— Калі той чалавек, аб якім вы ўспаміналі, сэр, — містэр Каркер падняў вочы, нібы жадаючы выказаць здзіўленне, але яна сустрэла яго позірк і прымусіла яго маўчаць, — даў вам якое-небудзь даручэнне да мяне, то не турбуйце яго перадаваць, бо я не буду слухаць. Бадай ці патрэбна мне пытацца, ці гэта прывяло вас сюды. Я чакала вас апошнія дні.
— Маё няшчасце заключаецца ў тым, — адказаў ён, — што іменна гэта справа прывяла мяне сюды, зусім супроць майго жадання. Дазвольце вам сказаць, што я прышоў сюды яшчэ па адной справе. Аб першай ўжо гаварылася.
— 3 ёю скончана, — сказала яна. — А калі-ж вы да яе вернецеся…
— Няўжо місіс Домбі думае, што я вярнуся да яе насуперакі яе забароне? — сказаў Каркер, падышоўшы бліжэй. — Ці можа быць, што місіс Домбі, зусім не лічачыся з цяжкім маім становішчам, вырашыла не аддзяляць мяне ад майго кіраўніка і тым самым наўмысна ставіцца да мяне ў вышэйшай ступені несправядліва?
— Сэр, — адказала Эдзіт, — чаму вы разыгрываеце гэту ролю перада мною, гаворыце мне аб каханні і пашане да майго мужа і робіце выгляд, нібы лічыце, што я шчасліва ў замустве і паважаю мужа? Як вы адважваецеся так зневажаць мяне, калі вам вядома — вядома не горш, чым мне, сэр: я гэта бачыла ў кожным вашым позірку, чула ў кожным вашым слове, — што кахання паміж намі няма, ёсць агіда і пагарда, і што я ненавіджу яго наўрад ці менш, чым самую сябе, за тое, што належу яму?
— Пані, — сказаў ён, — я ведаю, ведаў і да сёнешняга дня, што я не заслужыў вашай прыязнасці; ведаў я таксама і прычыну. Так, я ведаў прычыну. Вы так шчыра гаварылі са мною; я адчуваю такую палёгку, заслужыўшы вашага давер'я…
— Давер'я, — паўтарыла яна з пагардай.
Ён прапусціў гэта міма вушэй.
— … што не буду і спрабаваць утаіць свае думкі. Так, я бачыў з самага пачатку, што вы не кахаеце містэра Домбі. Як магло-б узнікнуць гэта пачуццё паміж двума такімі рознымі людзьмі? Пасля я ўбачыў, што пачуццё больш моцнае, чым роўнадушнасць, зарадзілася ў вашым сэрцы — ды ці і магло быць інакш, калі прыняць пад увагу ваша становішча? Але ці належала мне ўзяць на сябе смеласць адкрыць вам тое, што я ведаў?
