— А ён такі багаты! — прамармытала старая. — А мы такія бедныя!
— Бедныя, бо не можам адплаціць яму за тое зло, якое нам зрабіў, — адказала дачка. — Няхай ён дасць мне такія сродкі, і я іх прыму ад яго і скарыстаю іх. Пойдзем! Няма ніякага сэнсу пазіраць на яго каня. Пойдзем, матуля!
Але старая, для якой Роб Тачыльшчык, які варочаўся па вуліцы і вёў на повадзе каня без конніка, здавалася, уяўляў інтарэс сам сабою, пазірала на гэтага юнака з надзвычайнай увагай і, вышаўшы з-за варот якраз у той момант, калі ён праходзіў міма, кранула яго за плячо.
— Ды дзе-ж гэта быў увесь час мой вясёлы Роб? — запыталася яна, калі ён азірнуўся.
Вясёлы Роб, чыя вясёласць пачала змяншацца пасля такога віншавання, здаваўся вельмі засмучаным і са слязамі на вачах сказаў:
— Ох, місіс Браун, чаму вы не хочаце пакінуць у спакоі беднага хлапца, калі ён сумленна зарабляе грошы і трымаецца прыстойна? Навошта вы шкодзіце добрай рэпутацыі хлапца, загаварваючы з ім на вуліцы, калі ён вядзе каня свайго гаспадара ў прыгожыя стайні, каня, якога, каб была ваша воля, вы-б прадалі для кармлення катоў і сабак? А я спадзяваўся, — дадаў Тачыльшчык, гаворачы апошнюю фразу і як-бы падводзячы вынік усім прычыненым яму крыўдам, — што вы ўжо даўным-даўно памерлі!
— Дык вось як ён гаворыць са мною, якая ведала яго шмат тыдняў і месяцаў, мая любая! — усклікнула старая, звяртаючыся да дачкі. — Са мною, якая шмат разоў вызваляла яго, абараняючы ад усякіх валацуг — ахвотнікаў да галубоў і аматараў птушак!
— Будзьце ласкавы, місіс Браун, не чапайце птушак! — з вялікай трывогай усклікнуў Роб. — Мне здаецца, хлапцу лепш мець справу з ільвамі, чым з гэтымі маленькімі птушачкамі, бо яны заўсёды ўзлятаюць перад яго носам, калі ён менш за ўсё пра іх думае. Ну, як маецеся і што вам патрэбна?
— Вы толькі паслухайце, любачка, як ён размаўляе са старой прыяцелькай! — сказала місіс Браун, зноў звяртаючыся да дачкі. — Але хто-небудзь з яго старых сябраў будзе не такім цярплівым, як я. Калі-б я расказала сяму-таму, каго ён ведае і з кім ён меў справу, прарабляючы розныя штукі, дзе можна яго знайсці…
— Няўжо вы не можаце трымаць язык за зубамі, місіс Браун? — перапыніў злашчасны Тачыльшчык, шпарка азіраючыся, нібы спадзяваўся ўбачыць тут, побач, асляпляючыя зубы свайго гаспадара.
— Які цудоўны конік! — сказала старая, пагладжваючы шыю коніка.
