— Няшчасны, няшчасны Уолтэр! — уздыхнуўшы, адазвалася Фларэнс.
— Утапіўся, хіба не праўда? — сказаў капітан.
Фларэнс кіўнула галавой і ўздыхнула.
— Спакойнай ночы, мая маленькая лэдзі! — сказаў капітан Катль, працягваючы ёй руку.
Але ён усё яшчэ не выходзіў.
— Нічога не здарылася, дарагі капітан Катль? — запыталася Фларэнс, якую, прымаючы пад увагу яе настрой, няцяжка было ўстрывожыць. — Вы хочаце мне штосьці сказаць?
— Штосьці сказаць вам, маленькая лэдзі? — адказаў капітан у замяшанні, сустрэўшы яе позірк. — Не! Ну, што-б я мог вам сказаць, красуня? Вы-ж, вядома, не спадзяецеся, што я магу сказаць вам што-небудзь добрае?
— Не, — сказала Фларэнс, паківаўшы галавой.
Капітан пільна паглядзеў на яе і паўтарыў «не», усё яшчэ затрымліваючыся ля дзвярэй і ўсё яшчэ будучы збянтэжаным.
— Небарака Уольр, — сказаў капітан. — Мой Уольр, як я, бывала, называў вас! Пляменнік старога Соля Джылса! Любімы ўсімі, як кветкі ў май! Дзе вы цяпер, мой адважны хлопчык? Утапіўся, хіба не праўда?
Скончыўшы сваю прамову гэтым нечаканым зваротам да Фларэнс, капітан пажадаў ёй добрай ночы і спусціўся ўніз, а Фларэнс са свечкай стаяла на пляцоўцы лесвіцы, каб пасвяціць яму.
Фларэнс вельмі шкадавала аб тым, што, знайшоўшы прытулак тут, мімаволі абудзіла гэтыя ўспаміны ў свайго апекуна, што, між іншым было зусім натуральна. Седзячы за маленькім столікам, на якім капітан змясціў падзорную трубу, песеннік і іншыя рэдкія рэчы, яна думала аб Уолтэры і аб усім, з ім звязаным у мінулым, пакуль не захацелася ёй легчы ў пасцель, заснуць і не прачнуцца. Але калі яна са смуткам успомніла аб памёршых, якіх любіла, у яе ні разу не прамільгнула думка аб родным доме, аб магчымасці туды вярнуцца, аб тым, што ён яшчэ існуе і пад яго дахам жыве яе бацька.
Яна не адважвалася паглядзець у люстэрка, бо цёмная пляма на грудзях унушала ёй страх да самой сябе, нібы на ёй было нейкае кляймо. У цемры яна спяшаючыся прыкрыла яе дрыглівай рукой і плачучы апусціла стомленую галаву на падушку.
Уночы капітан некалькі разоў падымаўся наверх — даведацца, ці спакойна спіць яго выхаванка, а досвіткам выявіў, што яна прачнулася, бо Фларэнс, пачуўшы крокі ля сваіх дзвярэй, запыталася, ці ён гэта.
— Так, мая маленькая лэдзі, — хрыплым шэптам адказаў капітан. — Ці добра вы сябе адчуваеце, мой брыльянт?
Фларэнс падзякавала яму і адказала, што добра.
Капітан, не жадаючы ўпускаць такога зручнага выпадку, прыціснуўся губамі да замочнай шчыліны і сказаў голасам, што гучэў, як глухое завыванне ветру:
