Ён сказаў: «Вельмі хачу». І С'юзен, не без трывогі, падышла да яго ложка.
Здавалася, гэта зрабіла яму вялікую палёгку. Ён прасіў яе не адыходзіць; дараваў ёй за ўсё, што яна калі-небудзь яму гаварыла; няхай яна тут астанецца. Цяпер у яго з Фларэнс зусім іншыя адносіны, — сказаў ён, — і яны надта шчаслівыя. Няхай яна паглядзіць! Ён прыцягнуў да сябе пакорлівую галоўку і прымусіў яе апусціцца на сваю падушку.
У такім стане ён быў на працягу многіх дзён і тыдняў. Нарэшце, ён зрабіўся спакайнейшым, ляжаў у пасцелі — мізэрны цень чалавека — і гаварыў так ціха, што, толькі нахіліўшыся да самых яго губ, можна было пачуць яго. Цяпер яму было надта прыемна ляжаць ля адчыненага акна, пазіраць на летняе неба і дрэвы, а вечарамі — на заходзячае сонца.
Цяпер ён непакоіўся часамі аб тым, што Фларэнс стомлена, і часта ён перамагаў сваю слабасць, каб прашаптаць, звяртаючыся да дачкі: «Пайдзіце пагуляйце, дарагая мая, падыхайце свежым паветрам. Пайдзіце да свайго слаўнага мужа!» Аднойчы, калі ў яго ў пакоі быў Уолтэр, ён паклікаў яго да сябе, папрасіў нагнуцца і, паціскаючы яму руку, прашаптаў, што, паміраючы, ён можа даверыць Уолтэру сваю дачку, — ён гэта ведае.
Аднойчы вечарам, перад заходам сонца, калі Фларэнс з Уолтэрам сядзелі ў яго ў пакоі — ён любіў бачыць іх разам, — Фларэнс, трымаючы на руках свайго маленькага, паціхеньку пачала спяваць яму тую старую песеньку, якую так часта спявала памёршаму хлопчыку. Містэр Домбі не мог гэта вытрымаць; ён падняў дрыжачую руку, упрашваючы яе не спяваць, але ў наступны дзень ён папрасіў яе праспяваць гэту песню і з таго часу, вечарамі, часта паўтараў гэту просьбу; і яна спявала. Ён слухаў, адвярнуўшыся ад яе.
Неяк раз Фларэнс сядзела ля акна ў яго пакоі. Ён задрамаў. Быў цудоўны вечар, яшчэ гадзіны дзве аставалася да змроку, і цішыня навеяла на Фларэнс глыбокую задуменнасць. На хвіліну яна была ў забыцці, успамінаючы той дзень, калі чалавек, які ляжаў цяпер тут так змяніўшыся, пазнаёміў яе з прыгожай яе мамай. Яна ўздрыганулася, калі Уолтэр, абапёршыся локцямі на спінку яе крэсла, дакрануўся да яе пляча.
— Дарагая мая, — сказаў Уолтэр, — унізе вас чакае адзін джэнтльмен, які хацеў-бы з вамі пагаварыць.
Ёй здавалася, што ў Уолтэра надта сур'ёзны твар, і яна запыталася, ці не здарылася што-небудзь.
— Не, не, дарагая! — сказаў Уолтэр. — Я бачыў гэтага джэнтльмена і пагаварыў з ім. Вы пойдзеце да яго?
Фларэнс узяла яго пад руку, пакінуўшы бацьку на апеку чарнавокай місіс Тутс, спусцілася ўніз разам з мужам. Ва ўтульнай маленькай гасцінай, якая выходзіла вокнамі ў сад, сядзеў джэнтльмен, які, убачыўшы ўвайшоўшую Фларэнс, устаў, каб
