не раззлуецца, калі я раскажу вам голую праўду, не накідваючы на яе вопраткі, апрача той, у якой яна дайшла да мяне?
— Ніякім чынам не раззлуюся. Ты можаш гаварыць, што хочаш, Санчо.
— Такім чынам, перш-на-перш скажу: сяляне лічаць вашу міласць за найвялікшага вар’ята, а мяне за такога-ж прастака. Ідальго кажуць, што міласць ваша, не абмяжоўваючыся межамі ідальгіі, прысвоіла сабе тытул „дон“ і пераскочыла ў кабальеро, у якіх няма ў шчыце герба, якія чэрняць дымам чаравікі свае і ладзяць чорныя шкарпэткі зялёным шоўкам.
— Усё гэта, — сказаў Дон-Кіхот, — не мае дачынення да мяне, бо я заўсёды добра апрануты і ніколі ў мяне не бывае лапікаў, можа што і падрана ў мяне, але хутчэй ад шморгання зброі, як ад часу.
— Што-ж тычыцца харобрасці, ветлівасці і ўчынкаў вашай міласці, думкі разыходзяцца: адны кажуць — вар’ят, але цікавы; другія — харобры, але няўдалы, трэція — ветлівы, але дзёрзкі. Тут столькі балбатні аб розных рэчах, што ні ў вашай міласці, ні ў мяне яны не пакінулі жывой костачкі.
— Заўваж, Санчо, — заспакоіў яго Дон-Кіхот, — выдатную добрадзейнасць заўсёды праследуюць. Ніхто з славутых людзей мінулых стагоддзяў не мог схавацца ад джала паклёпу і злосці. Юлій Цэзар — самы мужны, разумны і харобры з усіх правадыроў — быў абвешчаны ганарлівым і не зусім чыстым як у вопратцы, так і ў звычаях. Пра Аляксандра Вялікага гаварылі, што ён мае нахіл на п’янства. Пра Геркулеса, зрабіўшага столькі вялікіх учынкаў, апавядаюць, нібы ён быў спешчаным. Сярод такога мноства паклёпаў на добрых людзей, на гутаркі, якія распаўсюджваюцца пра мяне, не варта звяртаць увагі, калі толькі гэта не больш таго, што ты мне паведаміў.
— Вось тут і загвоздка, клянуся целам майго бацькі!
— Значыць, ёсць яшчэ нешта?
