дурыце мне галавы вашымі казаннямі. Калі вы прышлі ўжо да такой рэволюцыі, як гаворыце…
— Рэзалюцыі, павінна ты сказаць, жонка, — перабіў яе Санчо, — а не рэволюцыі.
— Толькі не спрачайцеся са мной, муж, — дказала Тэрэса. — Я кажу, калі вы спадзяецеся быць губернатарам, дык вазьміце з собой свайго сына, Санча, і адразу-ж вучыце яго губернатарству, бо вельмі добра, каб дзеці наследвалі і ведалі рамяство сваіх бацькоў.
— Калі я атрымаю губернатарства, я адразу-ж загадаю прывезці яго па пошце, я табе прышлю грошы. У мяне не будзе ў іх недастачы, бо заўсёды знойдуцца людзі, якія пазычаць губернатару. Такім чынам, мы з табой згодны ў тым, што ваша дачка павінна быць графіняй?
— Той дзень, калі я ўбачу яе графіняй, я палічу днём яе хаўтур.
Сказаўшы гэта, Тэрэса заплакала такімі горкімі слязмі, нібы ўжо бачыла перад сабою сваю Марысанчу мёртвай і пахаванай. Санчо, заспакойваючы яе, сказаў, што калі ён і зробіць з дачкі графіню, дык пастараецца, каб гэта было як можна пазней.
На гэтым і скончылася іхняя гутарка.
А Санчо вярнуўся да Дон-Кіхота, каб пачаць падрыхтоўку да ад’езду.
Пра тое, што адбылося ў Дон-Кіхота з яго ахмістрыняй і пляменніцай, — адзін з самых важных раздзелаў ва ўсёй гісторыі
У той час, як Санчо Панса і жонка яго Тэрэса вялі між сабою недарэчную гутарку, пляменніца і ахмістрыня Дон-Кіхота здагадаліся, што ён збіраецца зноў вырвацца з дому і перайсці да выканання абавязкаў вандроўнага рыцара.
Яны спрабавалі адхіліць яго ад гэтага намеру ўсялякімі ўгаворамі.
