— Маўчы, Санчо! — сказаў Дон-Кіхот не вельмі слабым голасам. — Не гавары багахульстваў супроць гэтай чароўнай сен’ёры. У яе бядзе і горы вінаваты адзін я: з той зайздрасці, якую злыя чараўнікі маюць да мяне, нарадзілася і яе няшчасце.
— І я тое-ж самае кажу, — адказаў Санчо. — Хто ведаў яе раней і бачыць цяпер, у тым сэрца не можа не плакаць, павер!
— Ты можаш гэта сапраўды сказаць, Санчо, бо ты бачыў яе ў поўным бляску яе прыгожасці. Але разам з гэтым, Санчо, ты дрэнна апісаў мне яе прыгожасць: калі не памыляюся, ты сказаў, што яе вочы як пэрлы, а вочы, падобныя на пэрлы, хутчэй могуць быць у ляшча, як у дамы. Вочы Дульсінеі павінны быць як зялёныя ізумруды: вялікія, адкрытыя, з двума нябеснымі дугамі, якія служаць ёй брывямі. А пэрлы вазьмі ў вачэй і перанясі на зубы, бо ты, Санчо, без сумнення, памыліўся, прыняўшы вочы яе за зубы.
— Усё можа быць, — адказаў Санчо, — бо яе прыгожасць мяне прывяла ў такую замяшанасць, у якую прывяла вашу міласць яе брыдасць. Адна рэч непакоіць мяне больш за ўсе астатнія: калі ваша міласць пераможа волата або якога-небудзь другога рыцара, і вы яму загадаеце ісці і стаць на калені перад прыгожасцю сен’ёры Дульсінеі, дзе знойдзе яе бедны той волат або няшчасны пераможаны рыцар? Калі-б яны сустрэлі яе сярод вуліцы, яны не апазналі-б яе ў такім выглядзе.
— Я думаю, Санчо, чараўніцтва не можа адабраць у пераможаных волатаў і рыцараў мажлівасць апазнаць Дульсінею. Ва ўсякім выпадку над першым-жа пераможаным мы зробім вопыт, загадаўшы яму вярнуцца і даць мне справаздачу пра тое, што ў яго вышла ў гэтай справе.
— Гэта вельмі добра прыдумана, сен’ёр. Такім чынам мы даведаемся пра тое, што нам патрэбна. Калі выявіцца, што сен’ёра Дульсінея ператворана толькі ў вачах вашай міласці, няшчасце больш будзе ваша, як яе.
Дон-Кіхот толькі што хацеў адказаць Санчо, але ў гэты
