— Не, сумленна кажучы, не! — усклікнуў Санчо, які стаяў тут-жа. — Наша сен’ёра ціхая, як прыручаная авечка, і мягчэй за масла.
Між тым зброеносец рыцара Лесу сказаў Санчо:
— Пойдзем удвух і пагутарым, пра што нам захочацца. Пакінем нашых сен’ёраў ламаць коп’і, расказваючы адзін аднаму гісторыю свайго кахання: напэўна золак заспее іх за гэтым заняткам, а можа і тады яны яго яшчэ не скончуць.
— Калі ласка! — згадзіўся Санчо.
З гэтымі словамі абодва зброеносцы пайшлі ў бок.
у якім працягваецца прыгода з рыцарам Лесу, а таксама адбываецца дасціпная, надзвычайная і цікавая гутарка між двума зброеносцамі
Калі зброеносцы адышлі некаторую адлегласць ад рыцараў, зброеносец рыцара Лесу сказаў Санчо:
— Цяжкое жыццё вядзем мы, зброеносцы вандроўных рыцараў! Мы зарабляем хлеб, пацеючы ў сто патоў…
— І ў дрыжыках цела, — дадаў Санчо. — Хто больш за няшчасных зброеносцаў церпіць холад? Добра яшчэ, калі-б мы мелі, што есці. Але часам праходзіць і дзень і два, а нам нічога не трапляе на зубы, апрача ветру, і то толькі тады, калі ён дзьмухае.
— Гэта ўсё можна перацярпець, — сказаў зброеносец рыцара Лесу, — у надзеі на будучую ўзнагароду. Калі вандроўны рыцар не вельмі няшчасны, дык зброеносец яго праз кароткі час будзе ўзнагароджаны добрым губернатарствам або графствам.
— Я ўжо сказаў майму пану, што задаволюся губернатарствам якого-небудзь вострава, і ён абяцаў мне яго ўжо многа разоў.
— А я задаволюся, атрымаўшы канонікат, і мой пан заручыўся ўжо адным з іх для мяне.
— Як гэта?! — здзівіўся Санчо. — Значыць, пан вашай мі-
