— Прыміце, сен’ёра, слаўнага Дон-Кіхота Ламанчскага. Гэта вандроўны рыцар, самы адважны і харобры на ўсім свеце.
Сен’ёра, якую звалі дон’яй Крыстынай, прывітала гасця з вялікай прыхільнасцю і ветлівасцю, а Дон-Кіхот засведчыў ёй сваю павагу ў самых ветлівых і далікатных выразах. Той-жа самы абмен ветлівасцямі адбыўся ў яго і са студзнтам.
Дон-Кіхота павялі ў залу. Санчо зняў тут з яго ўзбраенне; рыцар астаўся у замшавым камзоле і шырокіх кароткіх фламандскіх панталонах. Ён апаясаў сябе добрым сваім мячом, але яшчэ раней гэтага ён пяццю або шасцю вёдрамі вады вымыў сабе галаву і твар. Вада да самага канца мела колер сыроваткі, дзякуючы недарэчнаму тварагу. Дон-Кіхот з прыгожым і адважным выглядам вышаў у другую залу, покуль накрывалі на стол. У гэты час Ларэнсо (так звалі сына дон Дыего) выкарыстаў выпадак, каб запытаць у бацькі:
— Хто гэты рыцар, якога ваша міласць прывяла да нас у дом?
— Не,ведаю хто ён, — адказаў дон Дыего. — Адно толькі магу сказаць: я бачыў, як ён рабіў найвялікшыя ў свеце шаленствы і разам з тым чуў ад яго такія разважлівыя прамовы, якія загладжваюць і выкрэсліваюць яго ўчынкі. Пагутары з ім, намацай пульс таго, што ён ведае, і сам вырашы пытанне пра яго разважлівасць або вар’яцтва. Кажучы па праўдзе, я лічу яго больш вар’ятам, як у цвярозым розуме.
Пасля гэтага Ларэнсо пайшоў займаць Дон-Кіхота. Між іншымі гутаркамі, якія яны вялі, Дон-Кіхот сказаў Ларэнсо:
— Скажыце мне, міласць ваша, якімі вершамі заняты цяпер. Калі вы пішаце вершы для літаратурнага спаборніцтва, дык імкніцеся атрымаць другую прэмію, бо першая даецца заўсёды дзеля знатнага імя; другая-ж даецца па заслугах, так што трэцяя робіцца другой, а першая па гэтаму ліку будзе трэцяй.
