нібыта зачаравання Дульсінеі, ён канчаткова зразумеў, што пан яго ў поўным сэнсе слова вар’ят, і сказаў яму:
— У няшчасны дзень вы, дарагі гаспадар мой, спусціліся ўніз і ў нядобрую хвіліну сустрэліся там з сен’ёрам Мантэсіносам, які вярнуў вас нам у такім змененым выглядзе. Тут, у нас ваша міласць была ў сваім розуме і ў поўным парадку. Вы гаварылі выслоўі і давалі парады на кожным кроку, не тое, што цяпер, калі вы расказваеце найвялікшую бяссэнсіцу, якую толькі можна ўявіць.
— З той прычыны, што я цябе ведаю, Санчо, я не звяртаю ўвагі на твае словы.
— Як і я на словы вашай міласці, — адказаў Санчо, — хаця-б вы пабілі мяне або забілі за тое, што я сказаў. Але скажыце мне, міласць ваша, цяпер, покуль мы з вамі ў згодзе, як і чаму вы апазналі сен’ёру нашу пані? І калі вы з ёю гутарылі, што яна адказала вам?
— Апазнаў яе таму, што на ёй была тая-ж вопратка, як і тады, калі ты мне яе паказаў. Я загаварыў з ёю, але яна не адказала мне ні слова, а, павярнуўшыся да мяне спіной, так шпарка ўцякла, што яе не дагнала-б і страла. Я хацеў дагнаць яе, але Мантэсінос параіў мне не брацца за такую працу, бо яна будзе дарэмнай. Ён сказаў мне таксама, што ў будучым мне будзе паведамлена, як зняць чары з яго, з Белермы, з Дурандартэ і з усіх тых, хто там знаходзіцца. Покуль Мантэсінос мне гаварыў, да мяне падышла адна з двух спадарожніц няшчаснай Дульсінеі і з вачыма, поўнымі слёз, ціхім і сумным голасам сказала:
„Мая сен’ёра, Дульсінея Табоская, цалуе рукі вашай міласці і просіць паведаміць, як вы сябе адчуваеце. Знаходзячыся ў беднасці, яна просіць вашу міласць самым настойлівым чынам пазычыць ёй пад залог вось гэтай новай каніфасавай спадніцы поўтузіну рэалаў. Яна дае слова вярнуць вам іх як можна хутчэй“.
Падобная просьба здзівіла і прывяла ў замяшанасць мяне. Звярнуўшыся да сен’ёра Мантэсіноса, я запытаў яго, ці мажліва, каб зачараваныя сен’ёры мелі патрэбу ў грошах.
