На гэта ён адказаў мне:
„Тое, што завуць беднасцю, сустракаецца ўсюды і не шкадуе зачараваных. Калі сен’ёра Дульсінея Табоская просіць гэтыя шэсць рэалаў і дае залог, які каштуе таго, вам застаецца толькі паслаць ёй грошы“.
„Залога я не вазьму, — адказаў я, — але не магу даць нічога, бо ў мяне няма ні рэала. Паведаміце, любая мая, вашай сен’ёры, што я засмучаны да глыбіні душы яе цяжкім становішчам. Прашу перадаць, што я не магу адчуваць сябе здаровым, покуль я пазбаўлены мажлівасці мець асалоду, гледзячы на яе. Перадайце ёй таксама, што я не дам сябе спакою і аб’еду ўвесь свет, покуль не здыму з яе чары“.
„Усё гэта і яшчэ больш таго міласць ваша абавязана зрабіць для маёй сен’ёры“, — адказала мне дзяўчына і зрабіла скачок у паветра роўна ў два аршыны вышыні.
— Ці мажліва, — гучным голасам усклікнуў тады Санчо, — што здаровы розум майго пана ператварыўся ў такое недарэчнае вар’яцтва! О, сен’ёр, прашу вас, падумайце аб сабе, не верце ў гэтае глупства, якое расслабіла ваш розум.
— Ты, Санчо, так гаворыш з той прычыны, што нявопытны ў справах свету. Прыдзе час, і ты паверыш таму, што я цяпер расказаў.
у якім гаворыцца пра тысячу нязначных рэчаў, такіх-жа недарэчных, як і неабходных для сапраўднага разумення гэтай вялікай гісторыі
Стрыечнага брата здзівілі як дзёрзкасць Санчо Панса, так і цярплівасць яго пана. Ён парашыў, што асалода, якую Дон-Кіхот меў, гледзячы на Дульсінею Табоскую, хаця і зачараваную, прывяла яго ў добры настрой.
Каб не гэта, Санчо варта-б памалаціць палкамі. Жадаючы загладзіць учынак Санчо, ён звярнуўся да Дон-Кіхота з наступнымі словамі:
— Сен’ёр, я лічу дзень, праведзены з вашай міласцю, як нельга лепш выкарыстаным, бо, па-першае, я пазнаёміўся
