— Прычына гэтага болю, — суцешыў яго Дон Кіхот, — складаецца, бессумненна, з таго, што палка, якой цябе білі, была вельмі даўгая і шырокая. Яна біла па ўсёй тваёй спіне, захапіўшы тыя часткі, якія ў цябе баляць. Але калі-б яна трапіла далей, боль быў-бы значна мацнейшым.
— Вось дзякую! Ваша міласць вывела мяне з вялікага сумнення і растлумачыла мне яго ў самых прыемных выразах. Клянуся маім целам, няўжо прычына майго болю такая таямнічая, што з’явілася патрэба растлумачыць мне, чаму ў мяне баліць усё тое, куды трапіла палка. Калі-б У мяне балелі шчыкалаткі, яшчэ можна было-б спрабаваць адгадаць, чаго яны забалелі, а калі баляць толькі тыя месцы, па якіх мяне білі, тут, здаецца, і гадаць няма чаго. Сумленна кажучы, пан мой, мала я магу чакаць ад сяброўства з вамі. Калі цяпер вы далі мяне пабіць палкай, дык у другі раз і яшчэ сто разоў мы вернемся да падкідвання на коўдры і да іншых гульняў. Куды лепш я зрабіў-бы, калі-б вярнуўся дахаты, а не ішоў-бы ўслед за вашай міласцю па непраходных дарогах. Няхай-бы я ўбачыў спаленым і ператвораным у парашок першага, хто накіраваўся ў гэтае вандроўнае рыцарства, або, прынамсі, першага, які захацеў быць зброенасцам у такіх дурняў, якімі былі ўсе ранейшыя вандроўныя рыцары. Пра цяперашніх я не кажу нічога, з той прычыны, што ваша міласць у іх ліку.
— Згодзен біцца на добры заклад, Санчо, — сказаў Дон-Кіхот, — што цяпер, калі вы гаворыце і ніхто вас не спыняе, у вас нічога не баліць ва ўсім вашым целе. Гаварыце, сын мой, усё, што вам прыдзе ў галаву і трапіць на язык. Дзеля таго, каб вы не адчувалі болю, я палічу за здавальненне тугу, якую на мяне наганяе ваша дзёрзкасць. Але калі вы ўжо так моцна хочаце вярнуцца дахаты, я не буду перашкаджаць вам у гэтым. У вас мае грошы, — вылічце, колькі часу прайшло, як мы ў трэці раз выехалі з нашага мястэчка, падумайце, колькі вы павінны атрымліваць у месяц пенсіі, і заплаціце яе сабе з уласных рук.
— Калі я служыў у Томе Караско, — адказаў Санчо, —
