значыць, я хачу сказаць, увайсці ў барку, і перарэзаць вяроўку, якой барка прывязана.
Кажучы гэта, Дон-Кіхот ускочыў у барку, Санчо накіраваўся ўслед за ім; яны перарэзалі вяроўку, і барка павольна адышла ад берага. Санчо пачаў дрыжаць, баючыся, што яму пагражае пагібель, але мацней за ўсё непакоіў яго рэў Шэрага і выгляд Расінантэ, які з усёй сілай спрабаваў адарвацца ад прывязі.
Потым Санчо так горка заплакаў, што Дон-Кіхот, раззлаваны і нездаволены, сказаў яму:
— Чаго ты баішся, баязлівае стварэнне? Хто цябе праследуе, або хто табе пагражае, мышыная ты душа! Цяпер мы, прынамсі, адплылі семсот або восемсот міль. Мы хутка пройдзем роўналежную лінію, падзяляючую на дзве роўныя паловы адлегласць між двума супрацьлеглымі полюсамі.
— А калі мы даплывем да гэтай лініі, колькі мы тады праедзем?
— Многа, — адказаў Дон-Кіхот, — мы зробім палову з трохсот шасцідзесяці градусаў, якія ёсць на зямным шары, па вылічэнню Пталамея, які быў найвялікшым з вядомых касмографаў.
— Не ведаю, на каго гэта ваша міласць спасылаецца. Які гэта „граф з космамі“?
Дон-Кіхот засмяяўся з санчавага тлумачэння слова „касмограф“ і сказаў:
— Ведай, Санчо, іспанцы і тыя, што плывуць з Кадыкса ва Ўсходнюю Індыю, лічуць, што праехалі ўспамянёную мною роўналежную лінію, калі ва ўсіх, хто знаходзіцца на караблі, паміраюць вошы. Такім чынам, Санчо, ты можаш правесці рукой па свайму бядру: калі зловіш што-небудзь жывое, мы вызвалімся ад гэтага сумнення; а калі не, тады мы праехалі лінію.
— Не веру я гэтаму, — сказаў Санчо, — не ведаю, якая неабходнасць рабіць такога рода вопыты, калі я бачу сваімі ўласнымі вачыма, што мы не ад’ехалі ад берагу і пяці аршын. Расінантэ і Шэры на тым-жа самым месцы, дзе мы іх пакінулі.
