— Зрабі, Санчо, дослед, пра які я табе казаў, бо ты не ведаеш, што такое паралелі, задыякі, экліптыкі, полюсы, планеты, градусы і т. д. Калі-б ты ведаў усе гэтыя рэчы, ты-б яскрава ўбачыў, колькі ўжо праехалі мы паралеляў. Паўтараю табе зноў: абмацай сябе!
Санчо асцярожна памацаў рукой у паглыбленні пад левым каленам і сказаў:
— Або вопыт няправільны, або мы не даехалі яшчэ на многа міль да таго месца, пра якое гаворыць ваша міласць.
Барка плыла ціха, бо гнала яе сама плынь вады, да гэтага часу яшчэ спакойная і ціхая. Хутка наперадзе паказалася некалькі вялікіх вадзяных млыноў. Толькі Дон-Кіхот убачыў іх, як гучна сказаў Санчо:
— Перад намі ўжо адкрываецца горад, замак або крэпасць, дзе, напэўна, знаходзіцца той прыгнечаны рыцар, на помач да якога я пасланы.
— Пра які там, чорт вазьмі, горад гаворыць міласць ваша, сен’ёр? — запытаў Санчо. — Няўжо вы не бачыце, што гэта вадзяныя млыны, куды прывозяць малоць пшаніцу?
— Маўчы, Санчо! Хаця яны і здаюцца млынамі, але гэта не млыны. Я ўжо казаў табе, што пры дапамозе чараўніцтва ўсе рэчы змяняюць натуральны выгляд, чаму можа служыць прыкладам ператварэнне Дульсінеі — адзінай маёй надзеі.
Між тым барка трапіла ў сярэдзіну плыні і пачала рухацца не так павольна, як раней. Млынары, убачыўшы, што барка можа быць уцягненай ў вадаверць пад млынавыя колы, шпарка вышлі з млыноў з даўгімі шастамі, каб адапхнуць яе. Яны гучна крычалі:
— Чэрці, куды вы плывеце?! Звар’яцелі вы, ці што?! Хочаце вы патануць і быць размеленымі ўшчэнт гэтымі коламі?!
— Ці не казаў я табе, Санчо, — сказаў тады Дон-Кіхот, — што мы даехалі да таго месца, дзе я павінен паказаць усю магутнасць і сілу маёй рукі! Бачыш, якія разбойнікі і пачвары ідуць супроць мяне, колькі брыдкіх фізіяномій здзекваюцца з нас?! Пачакайце, зараз убачыце, нягоднікі!
