— Нашлі пераплётчыка, няма чаго сказаць! І гэта вы гаворыце мне, які ўжо не ўпершыню накіроўваецца паслом да знатных і магутных сен’ёр!
— Апрача твайго пасольства да сен’ёры Дульсінеі, — здзівіўся Дон-Кіхот, — я не ведаю, каб ты яшчэ куды-небудзь ездзіў паслом.
— Гэта праўда, — адказаў Санчо, — але добрага плацельшчыка не непакоіць унесены ім залог, а дзе ў доме багацце завядзецца, шпарка вячэра падаецца. Я хачу гэтым сказаць, што мне не патрэбна нічога ні гаварыць, ні зазначаць, бо я на ўсё здольны і гатоў да ўсяго.
— Веру гэтаму, Санчо. Ідзі-ж, калі ласка.
Санчо пагнаў асла ўскочку. Даехаўшы туды, дзе знаходзілася прыгожая паляўнічая, ён злез з асла, стаў перад ёю на калені і сказаў:
— Прыгожая сен’ёра, гэты рыцар, якога вы там бачыце, называемы рыцарам Львоў, — мой пан, а я яго зброеносец, і завуць мяне Санчо Панса. Гэты самы рыцар Львоў, які нядаўна яшчэ называўся рыцарам Сумнага Вобразу, паслаў мяне прасіць у вашай высокасці дазволу з’явіцца сюды, каб служыць вашай высокай ганарлівасці і прыгожасці. Даўшы гэты дазвол, ваша высокасць зробіць рэч, якая пойдзе на карысць вам і на радасць яму.
— Няма сумнення, добры зброеносец, — адказала сен’ёра, — што вы сваё даручэнне выканалі з усімі фармальнасцямі, якія патрабуюцца ад такога рода пасольстваў. Падыміцеся! Зброеносец такога славутага рыцара Сумнага Вобразу, якога мы тут ужо многа чулі, не павінен стаяць на каленях. Скажыце вашаму сен’ёру, каб ён наведаў нас. Мы — я і мой муж — будзем вельмі рады яму і чакаем яго ў загарадным нашым доме.
Санчо падняўся, захоплены як прыгожасцю добрай сен’ёры, так і яе адменнай ветлівасцю, а сен’ёра запытала ў яго:
— Скажыце мне, брат зброеносец, ці не пра вашага пана надрукавана гісторыя, якая мае такую назву: „Дасціпны
