„Ліст Санчо Панса да Тэрэсы Пансо, яго жонкі
Калі ў мяне добрае губернатарства, затое яно і каштуе мне добрых удараў бізуном. Ты гэта не зразумееш цяпер, Тэрэса мая; другі раз уцяміш. Я парашыў, каб ты ездзіла ў карэце; гэта самая добрая рэч для цябе, бо перасоўвацца інакш, азначала-б перасоўвацца на манер кошак. Жонка губернатара, глядзі, каб ніхто не наступаў табе на нагу. Пасылаю табе пры гэгым зялёны паляўнічы гарнітур, які мне падаравала сен’ёра герцагіня; зрабі так, каб з яго вышла спадніца і ліф для нашай дачкі.
Дон Кіхот, мой пан, разумны і цікавы вар’ят; кажуць, я зусім падобны да яго. Мы пабылі ў пячоры Мантэсінос, і Мудры Мерлін звярнуўся да мяне, каб я зняў чары з Дульсінеі Табоскай, што завецца ў нас Альдонса Ларэнсо. Ад трох тысяч трохсот удараў бізуном без пяці, якімі я павінен сябе ўзнагародзіць, яна вызваліцца ад чар. Не кажы пра гэта нікому нічога. Калі ты вынесеш справу сваю на святло, адны скажуць, што яна белая, а другія, што чорная.
Праз некалькі дзён я еду на губернатарства, куды накіроўваюся з вялікім жаданнем набраць сабе як мага больш грошай. Кажуць, што ўсе новыя губернатары едуць з гэтым самым жаданнем. Я памацаю пульс, як там ідуць справы, паведамлю табе, пераязджаць табе да мяне або не.
Шэры здаровы і вельмі табе кланяецца. Я і не думаю разлучацца з ім, хаця-б мяне зрабілі турэцкім султанам. Герцагіня, мая сен’ёра, тысячу разоў цалуе табе рукі, а ў адказ ты пацалуй ёй іх дзве тысячы разоў, бо няма нічога, што было-б таннейшым, як ветлівыя абыходзіны. На гэты раз мне не ўдалося знайсці другі ручны чамадан з другімі чырвонцамі, як у мінулы раз. Не крыўдзься з гэтага, мая Тэрэса, бо ў бяспецы той, хто звоніць на званіцы, і ўсё адмыецца ў шчолаку губернатарства. Тым або іншым шляхам, але ты будзеш багатая і шчаслівая.
З гэтага замка 20 ліпеня 1614 г.
Твой муж губернатар Санчо Панса“.
