— Панса тут! — усклікнуў Санчо раней, як хто-небудзь мог паспець адказаць дуэн’і. — І Дон-Найкіхотнейшы таксама тут; з гэтай прычыны вы, найблагароднейшая дуэнейшая, можаце ўсё сказаць, што вам найзахочацца, бо мы ўсе найгатоўнейшыя і маем найахвоту быць вашымі слугамі.
Тут Дон-Кіхот падняўся і, звяртаючыся да дуэн’і, сказаў:
— Я — Дон-Кіхот Ламанчскі, абавязак якога складаецца з таго, каб дапамагаць усім тым, хто мае патрэбу ў помачы. Вам не патрэбна, сен’ёра, шукаць слоў для ўступу, а проста і без лішняга раскажыце пра ваша няшчасце, бо тыя, хто слухаюць вас, змогуць, калі не памагчы, дык, прынамсі, выказаць спачуванне.
Герцаг і герцагіня паміралі ад смеху, бо ведалі, у чым была сутнасць усёй гэтай прыгоды. Яны ў думках хвалілі майстэрства Трыфальдзі, якая зноў села і сказала:
— Слаўным каралеўствам Кандая кіравала каралева Магунсія, удава караля Арчыпіёла. Ад гэтага шлюбу ў іх нарадзілася інфанта Антонамасія, наследніца прастола. Гэтая Антонамасія расла і выхоўвалася пад маім наглядам, бо я была самай шаноўнай з дуэней яе маткі. Калі Антонамасіі мінула чатырнаццаць год, яна дасягнула самай вялікай прыгожасці. У гэтую красуню закахалася бязлікая колькасць прынцаў, а сярод іх быў таксама і просты рыцар, які спадзяваўся ў гэтай справе на сваю маладосць і харобрасць. Але яго мужнасць і таленты зусім не памаглі-б яму, каб нахабны злодзей не выкарыстаў хітрасць. Прымусіўшы заснуць мяне сваімі дзіўнымі вершамі, Дон Клавіхо (так звалі гэтага славутага кабальеро) подлым спосабам украў няшчасную Антонамасію. Між іншым, я не магу паручыцца, што яна была вельмі ўжо няшчаснай. Як-бы там ні было, але гэтая падзея прынесла каралеве Магунсіі, матцы інфанты Антонамасіі, такое гора, што мы праз тры дні пахавалі яе.
— Яна, напэўна, памерла? — запытаў Санчо.
— Безумоўна, — адказаў Трыфальдзін, — бо ў Кандаі не хаваюць жывых, а толькі мёртвых.
