— Не раз ужо, сен’ёр зброеносец, — адказаў Санчо, — хавалі самлеўшага чалавека, думаючы, што ён мёртвы. На мой погляд, каралеве Магунсіі лепш было самлець, як памерці, бо, захаваўшы жыццё, можна многае выправіць: не такі ўжо страшэнны быў учынак інфанты, каб прымаць яго так блізка да сэрца.
— Ты праўду кажаш, Санчо, — пацвердзіў Дон-Кіхот, — але няхай сен’ёра Даларыда працягвае сваё апавяданне. Мне здаецца, што ёй засталося паведаміць горкае ў сваёй да гэтага часу салодкай гісторыі.
— Сапраўды, засталося адно толькі горкае, — адказала графіня. — Калі каралева памерла — а не самлела — мы яе пахавалі. Але не паспелі мы засыпаць яе зямлёю, як на магіле вярхом на дзеравяным кані з’явіўся чараўнік — волат Маламбруно, стрыечны брат Магунсіі. Маючы намер адпомсціць за смерць каралевы Магунсіі і пакараць як дзёрзкасць дона Клавіхо, так і лёгкадумнасць Антонамасіі, ён сілаю свайго чараўніцтва выклікаў іх на магілу і зачараваў іх, ператварыўшы яе ў бронзавую малпу, а яго — у страшэннага кракадзіла з невядомага метала. Між імі стаіць калона, таксама з метала, з надпісам на сірыйскай мове: „Гэтыя два адважныя закаханыя не атрымаюць назад ранейшага свайго выгляду да таго часу, покуль харобры ламанчац не пачне са мною бойку, бо лёс толькі для адной яго вялікай мужнасці хавае такую нечуваную прыгоду. Зрабіўшы ўсё сказанае, Маламбруно загадаў, каб прывялі да яго ўсіх дуэней з палаца, якія цяпер перад вамі. Ён строга асудзіў думкі дуэней. Потым ён сказаў, што не хоча караць нас смерцю, а прысуджае да другой пакуты, якая будзе для нас бясконцай грамадзянскай смерцю. У той самы момант мы адчулі, як у нас на твары зрабіліся шырэйшымі поры, і ў іх з’явіўся боль, нібы ад уколу іголкамі. Адразу-ж мы рукамі дакрануліся да сваіх твараў, якія аказаліся такімі, якімі вы ўбачыце іх цяпер.
І зараз-жа Даларыда і ўсе дуэн’і скінулі вуалі, закрываўшыя іх твары, зарослыя бародамі, некаторыя рыжымі,
