другія — чорнымі, а іншыя — сівымі, пры выглядзе якіх гердаг і герцагіня, Дон-Кіхот і Санчо і ўсе прысутныя былі вельмі здзіўлены.
— Цяпер, — казала дуэн’я Даларыда, — калі харобры сен’ёр Дон-Кіхот не паможа нам, мы так з бародамі і ляжам у магілу.
— За мной астаноўкі не будзе, — адказаў Дон-Кіхот. — Скажыце, сен’ёра, што мне зрабіць, бо я зусім гатоў служыць вам.
— Справа ў тым, — сказала Даларыда, — што адсюль да каралеўства Кандаі сухой дарогай пяць тысяч міль. Калі-ж вандраваць па паветры, дык толькі тры тысячы дзвесце дваццаць сем міль. Маламбруно абяцаў мне, калі лёс прывядзе нас сустрэцца з нашым збавіцелем, паслаць яму дзівоснага каня. Конь гэты з дрэва і кіруюць ім пры дапамозе ўтулкі, якая ў яго на ілбу і з’яўляецца аброццю; ён ляціць па паветры з такой шпаркасцю, што здаецца, нібыта самі д’яблы нясуць яго, але, не гледзячы на гэта, той, хто сядзіць на ім, можа ў руках трымаць чарку, напоўненую вадой, не праліўшы з яе ніводнай кроплі.
— Наконт спакойнай і роўнай язды, — заўважыў Санчо, — няма лепш за майго Шэрага. Хаця ён і не ляціць па паветры, але я не змяню яго ні на якіх коней у свеце.
Усе засмяяліся, а Даларыда казала далей:
— Гэты самы конь з’явіцца сюды да нас праз поўгадзіны пасля надыходу ночы.
— Мне хацелася-б ведаць, сен’ёра Даларыда, — сказаў Санчо, — як завуць таго каня.
— Завуць яго, — адказала тая, — Клавілен’ё Шпарканогі.
— Я хацеў-бы ўбачыць гэтага каня, — сказаў Санчо, — але нізавошта не сяду на яго, бо не маю намеру памалоць сябе, каб вызваліць некага ад барады. Я не думаю, каб я каму-небудзь быў патрэбны для галення гэтых барод, як мае патрэбу сен’ёра Дульсінея, каб зняць з яе чары.
— Не, патрэбны, сябра, — адказала Трыфальдзі. — Без вашай прысутнасці мы нічога не можам зрабіць.
