Уся гэтая гутарка двух герояў дала ўсім прысутным надзвычайнае задавальненне. Жадаючы завяршыць гэтую прыгоду, яны паднеслі да хваста Клавілен’ё запалены пучок паклі. З той прычыны, што ўвесь конь быў начынены ракетамі і петардамі, ён з надзвычайным трэскам падскочыў у паветра, скінуўшы на зямлю падсмаленых Дон-Кіхота і Санчо. Да гэтага часу з саду знік увесь барадаты атрад дуэней, а тыя, што асталіся ў садзе, ляжалі распасцёртыя на зямлі, нібы самлеўшыя. Дон-Кіхот і Санчо падняліся, адчуваючы сябе вельмі дрэнна. Агледзеўшыся навакол, яны былі здзіўлены, апазнаўшы той-жа самы сад, адкуль яны паехалі, і ўбачыўшы столькі людзей, ляжаўшых на зямлі.
У адным з кутоў саду яны прыкмецілі ўваткнутае ў зямлю даўгое кап’ё, на якім вісеў белы гладкі пергамент з надпісам:
„Славуты рыцар Дон-Кіхот Ламанчскі давёў да канца прыгоду з графіняй Трыфальдзі, называемай інакш дуэн’яй Даларыдай, ужо адным тым, што ўзяўся за яе. Маламбруно абвяшчае, што падбародкі дуэней ужо чыстыя і гладкія; дон Клавіхо і Антонамасія звернуты ў першабытнае сваё становішча. Калі бічаванне зброеносца будзе выканана, Дульсінея ўбачыць сябе вольнай і паспяшаецца ў абымкі дарагога рыцара. Так пастанавіў мудры Мерлін, архічараўнік усіх чараўнікоў“.
Калі Дон-Кіхот прачытаў надпіс на пергаменце, ён страшэнна ўзрадаваўся і падышоў да герцага і герцагіні, якія яшчэ не апамяталіся. Узяўшы за руку герцага, ён сказаў:
— Смялей, добры сен’ёр, больш мужнасці, бо ўся прыгода ўжо скончылася без страты для каго-б там ні было.
Герцаг пачаў ачуняць, як чалавек, прачынаючыся ад цяжкога сну. Потым апамяталася герцагіня і ўсе ляжаўшыя на зямлі. На іхніх тварах быў такі спалох, нібыта з імі сапраўды здарылася тое, што яны так добра разыгралі. Герцаг прачытаў надпіс на пергаменце і падышоў да Дон-Кіхота. Абняўшы яго, ён прывітаў яго са шчаслівай перамогай. Санчо-ж шукаў Даларыду, каб паглядзець, які ў яе
