даецца, а што зроблена, таго не вернеш. Ведаю толькі, што ў бяспецы той, хто звоніць на званіцы.
— Так, Санчо, — раззлаваўся Дон-Кіхот, — сшывай на жывую нітку, удзявай, устаўляй, нанізвай прыказку за прыказкай. Я табе кажу, каб ты ўтрымліваўся ад прыказак, а ты ў адну хвіліну злажыў з іх цэлае малебства. Помні-ж усе мае парады! З цягам часу я дам табе яшчэ і іншыя парады, калі ты паведаміш мне, у якім становішчы знаходзяцца твае справы.
— Сен’ёр, — адказаў Санчо, — міласць ваша гаварыла мне рэчы добрыя і карысныя, але я ніводнай не запомню. Вы павінны будзеце даць мне іх пісьмова. Хаця я ні чытаць ні пісаць не ўмею, але я дам іх свайму духаўніку, каб ён іх паўтарыў мне, калі гэта будзе патрэбна.
— Гэта дрэнна! — сказаў Дон-Кіхот. — Не да твару губернатару не ўмець ні чытаць, ні пісаць. Калі чалавек не ўмее чытаць, даводзіцца здагадвацца, што на яго не маглі мець уплыву ні добры прыклад, ні добрае навучанне. Непісьменнасць — вялікі ў табе недахоп. Ты, прынамсі, навучыўся-б хоць падпісваць сваё імя.
— Гэта я ўмею, — сказаў Санчо, — але ў крайнім выпадку я прыкінуся, нібы ў мяне правая рука пакалечана і прымушу другога падпісваць за сябе. Супроць усяго ёсць сродак, апрача смерці; няхай сабе ідуць да мяне і пагуляюць у хованкі; яны прыдуць стрыгчы, а вернуцца стрыжанымі, бо — зрабіцеся мёдам, і вас з’ядуць мухі. Колькі ты маеш, столькі ты і каштуеш, казала адна мая бабуля; і не адпомсціць табе таму, у каго сядзіба.
— О, будзь ты прокляты, Санчо! — раззлаваўся Дон-Кіхот. — Няхай забяруць цябе шэсцьдзесят тысяч д’яблаў, і цябе і твае прыказкі! Цэлую гадзіну ты іх нанізваў. Упэўніваю цябе, што гэтыя прыказкі калі-небудзь давядуць цябе да шыбеніцы. Скажы мне, невук, дзе ты іх знаходзіш, або як ты іх прыстасоўваеш, вар’ят! Я, каб прывесці адну прыказку і сказаць яе дарэчы, напружваюся і пацею, нібы зямлю капаю.
