— Такім чынам, я кажу, што той мой сын, якому быць бакалаўрам, закахаўся ў нашым мястэчку ў дзяўчыну па імені Клара Перлерына, дачка Андрэса Перлерына, багацейшага земляроба. Кажучы па праўдзе, дзяўчына тая — нібы пэрл Усхода і, калі паглядзець на яе з правага боку, яна падобна да палявой кветкі. З левага яна ўжо не такая прыгожая, бо тут у яе нехапае вока, якое яна страціла ў час воспы. Хаця на твары ў яе многа вялікіх воспін, але тыя, якія яе кахаюць, кажуць, што гэта не воспіны, а могілкі, у якіх пахаваны душы яе прыхільнікаў. Яна такая чысцюля, што, баючыся запэцкаць сабе твар, трымае нос, як гаворыцца, паднятым угару; так і здаецца, нібы ён уцякае ад яе рата. Тым не менш яна надзвычайна прыгожая, бо рот у яе вельмі вялікі. Калі-б не недахоп дзесяці або дванаццаці пярэдніх і карэнных зубоў, гэты рот мог-бы лічыцца адным з самых прыгожых ратоў. Пра губы я нічога не магу сказаць, бо яны такія пяшчотныя і тонкія, што, калі-б было ў звычаі наматваць губы, з іх мог-бы выйсці вялікі клубок. А з той прычыны, што ў гэтых губ не такі колер, які бывае звычайна, яны здаюцца проста дзіўнымі, бо яны ўпрыгожаны блакітнымі, зялёнымі і фіялетавымі плямамі. Я так падрабязна апісваю яе якасці з той прычыны, што я да яе добра стаўлюся, і яна не здаецца мне непрыгожай.
— Апісвайце, як хочаце, — сказаў Санчо, — мне падабаецца выяўленчае мастацтва. Каб я паабедаў, для мяне было-б лепшага дэсерта, як намаляваны вамі такі жывапісны партрэт.
— Каб я мог апісаць пекнасць і высокі рост яе, вы-б яшчэ больш здзівіліся; але я не магу гэтага зрабіць, бо яна такая крывая і гарбатая, што калені падыходзяць у яе да падбародка. Але, каб яна выпрасталася, яе галава дасягнула-б столі.
— Ну, добра, — сказаў Санчо, — звярніце ўвагу, брат, што вы ўжо намалявалі яе з ног да галавы. Чаго-ж вы цяпер хочаце? Гаварыце, у чым справа, без балбатні і расцягвання.
