Убачыўшы дазорцаў парадку, тыя пакінулі біцца, і адзін з іх крыкнуў:
— Сюды, у імя караля! Хіба дазволена, каб у гэтым горадзе рабавалі народ і нападалі на людзей!
— Заспакойцеся, добры чалавек! — сказаў Санчо. — Паведаміце прычыну гэтай сваркі, бо я — губернатар і разгледжу вашу справу.
— Сен’ёр губернатар, — сказаў другі, — я растлумачу вам усё як мага карацей. Гэты дваранін толькі што выйграў у ігральным доме больш тысячы рэалаў — якім спосабам, аднаму чорту вядома. Я прысутнічаў пры яго гульні і ў некалькіх нячыстых выпадках схіляў рашэнне справы ў яго карысць супроць майго сумлення. Я чакаў, што ён дасць мне за гэта, прынамсі, які-небудзь залаты, але ён паклаў у кішэнь свае грошы і вышаў з ігральнага дома. Я пайшоў за ім, раззлаваны, і ветліва папрасіў яго даць мне хоць восем рэалаў, бо я чалавек шаноўны і не маю ні пасады, ні прафесіі, а хітрун гэты, злодзей і ашукавец, не захацеў даць мне больш як чатыры рэалы, — так мала ў яго сораму і сумлення. Каб міласць ваша не падаспела, я прымусіў-бы яго аддаць увесь выйгрыш, і ён даведаўся-б, наколькі вага перавешвала.
— Што вы на гэта скажаце? — звярнуўся тады губернатар Санчо да другога.
Другі адказаў, што ўсё сказанае яго праціўнікам правільна. Але, з другога боку, тыя, што чакаюць узнагароды за такія паслугі, павінны быць ветлівымі і прымаць тое, што ім даюць, а не пачынаць спрэчку. Лепшым доказам таго, што ён чалавек сумленны, а не злодзей, як гаворыць яго праціўнік, служыць менавіта тая абставіна, што ён не захацеў яму нічога даць, бо шулеры заўсёды ў такіх выпадках даюць хабар.
— Гэта правільна, — пацвердзіў мажардом, вырашайце, міласць ваша, сен’ёр губернатар, што нам рабіць з гэтымі людзьмі?
— Трэба зрабіць вось што, — сказаў Санчо. — Вы, вый-
