раваліся разам і, яшчэ не дайшоўшы да хаты, дзяўчына крыкнула ля дзвярэй:
— Выходзь, мама Тэрэса, выходзь. Тут прыехаў сен’ёр, які прывёз лісты і іншыя рэчы ад майго добрага бацькі.
На яе кліч вышла Тэрэса Панса з кудзелькай лёну ў руках, якую яна прала. Яна не была вельмі старою. Хаця ёй здавалася за сорак год, але яна была свежая і моцная. Убачыўшы дачку і з ёю пажа вярхом на кані, яна запытала:
— Што гэта такое, дзіця? Хто гэты сен’ёр?
— Слуга сен’ёры дон’і Тэрэсы Панса, — адказаў паж.
Сказаўшы гэта, ён шпарка саскочыў з каня і з пакорнасцю апусціўся на калені перад сен’ёрай Тэрэсай, дадаўшы:
— Дайце мне вашы рукі, міласць ваша, дон’я Тэрэса, жонка сен’ёра дона Санчо Панса, сапраўднага губернатара вострава Баратарыі!
— Ах, сен’ёр мой, не рабіце гэтага, падыміцеся з кален, — сказала Тэрэса. — Я не дама з палаца, а бедная сялянка, дачка селяніна-батрака і жонка вандроўнага зброеносца, а зусім не губернатара.
— Ваша міласць, — адказаў паж, — дастойнейшая жонка архідастойнейшага губернатара! У доказ гэтай ісціны атрымайце, міласць ваша, гэты ліст і гэты падарунак.
Тут ён выняў з кішэні нітку каралаў з залатымі кручкамі і надзеў ёй на шыю, кажучы:
— Вось гэты ліст — ад сен’ёра губернатара, а другі ліст і гэтыя каралы — ад маёй сен’ёры герцагіні, паслаўшай мяне да вашай міласці.
Тэрэса стаяла ашаломленая, і не менш таго дачка яе; нарэшце дзяўчынка сказала:
— Няхай заб’юць мяне, калі наш пан Дон-Кіхот не замешаны ў гэтую справу.
— Зусім правільна, — адказаў паж. — З павагі да сен’ёра Дон-Кіхота сен’ёр Санчо ў цяперашні час губернатар вострава Баратарыя, як вы ўбачыце з гэтага ліста.
— Прачытайце мне яго, сен’ёр дваранін, — сказала Тэрэса, — бо чытаць я зусім не ўмею.
