у якім апавядаецца прыгода другой дуэн’і, Даларыды, інакш называемай дон’яй Родрыгес
Калі Дон-Кіхот паправіўся ад кашачага драпання, ён парашыў прасіць у герцага і герцагіні дазволу ехаць у Сарагосу. Ужо набліжаўся час турніра, на якім ён спадзяваўся выйграць узбраенне. Аднойчы за абедам ён ужо сабраўся ажыццявіць свой намер і папрасіць дазволу паехаць, але ў гэты час у дзверы вялікай залы ўвайшлі дзве жанчыны, захутаныя з ног да галавы ў траур. Адна з іх, падышоўшы да Дон-Кіхота, кінулася яму ў ногі, расцягнулася на падлозе і пачала так плакаць і стагнаць, што ўсе, бачыўшыя і чуўшыя яе, прышлі ў замяшанне.
Дон-Кіхот падняў жанчыну з падлогі і прымусіў яе скінуць пакрывала з заплаканага твара. Яна так і зрабіла, перад усімі адкрыўся твар дон’і Родрыгес, побач з якой была яе дачка, ашуканая сынам багатага селяніна. Дон’я Родрыгес, звяртаючыся да сваіх паноў, сказала:
— Ці не будзе ласкава ваша светласць даць мяе дазвол пагутарыць крыху з гэтым рыцарам.
Герцаг даў дазвол, і дуэн'я, звяртаючыся да Дон-Кіхота, сказала:
— Некалькі дзён назад я давяла да вашага ведама, харобры рыцар, аб ашуканстве маёй дачкі, зробленым адным нягодным селянінам. Цяпер вы хочаце пакінуць гэты замак у пошуках добрых прыгод. З гэтай прычыны я прасіла-б, раней як вы апынецеся на вялікай дарозе, выклікаць на дуэль таго распуснага селяніна і прымусіць яго ажаніцца з маёй дачкой, як ён абяцаў. Спадзявацца ў гэтай справе на герцага я не магу, бо гэта азначала-б чакаць ігруш ад вяза, з той прычыны, якую я ўжо выказала вашай міласці.
На гэтыя словы Дон-Кіхот адказаў з вялікім гонарам і ўрачыстасцю:
— Добрая дуэн’я, асушыце свае слёзы і стрымайцеся ад уздыхаў, бо я бяру на сябе абавязак памагчы вашай дачцы.
