трабуюць нічога, што можа прынесці шкоду Дульсінеі, усё астатняе ён выканае, як сумленны рыцар.
Пачуўшы гэтую заяву, рыцар Белага Месяца павярнуў каня і, нахіліўшы галаву перад гледачамі, ускочку накіраваўся ў горад. Дон Антоніё парашыў паехаць за ім і, чаго-б гэта ні каштавала, даведацца хто ён такі.
Калі Дон-Кіхоту адкрылі твар, дык убачылі, што ён бледны і пакрыты потам. Расінантэ быў у вельмі дрэнным становішчы і не мог рухацца. Санчо, вельмі засмучоны, не ведаў, што рабіць. Яму здавалася, нібы тое, што здарылася, было ўва сне і ўся гэтая гісторыя — справа чараўніцтва. Яго пан быў пераможаны і абавязаўся не браць у рукі зброі на працягу года, у выніку чаго надзеі на ажыццяўленне нядаўна дадзеных ім Санчо абяцанняў былі развеяны, як дым. Хутка пасля дуэлі рыцара на насілках прынеслі ў горад, куды праз некаторы час вярнуўся і дон Антоніё.
у якім апавядаецца, хто быў рыцар Белага Месяца, а таксама аб мудрасці Санчо і іншыя не менш цікавыя і прыгожыя рэчы
Дон Антоніё Марэно паехаў услед за рыцарам Белага Месяца, які схаваўся у адным з гатэляў горада. Дон Антоніё таксама ўвайшоў за ім туды, жадаючы пазнаёміцца з ім.
Рыцар пайшоў у пакой ніжняга паверха але, убачыўшы, што гэты кабальеро не адстае ад яго, сказаў:
— Я добра разумею, сен’ёр, чаго вы сюды прышлі: вы хочаце даведацца, хто я! У мяне няма прычыны хаваць гэта ад вас. Ведайце-ж, сен’ёр, што я — бакалаўр Сансон Караско, з аднаго мястэчка з Дон-Кіхотам Ламанчскім, вар’яцтва якога абуджае жаласць ва ўсіх, ведаючых яго. Выздараўленне яго залежыць ад спакою і ад таго, каб ён жыў у сябе на радзіме ў сваім доме. Жадаючы прымусіць яго зрабіць гэта, я парашыў выклікаць яго на дуэль з умовай, каб пераможаны аддаў сябе на волю пераможцы. Перамогшы
