— Клянуся, — усклікнуў адзін селянін, — гэты сен’ёр гаворыць чыстую праўду, але баюся, што таўсцяк не захоча развітацца нават з адной унцыяй свайго мяса, не то што з шасцю арабасамі.
— Лепш было-б ім зусім не бегаць, — сказаў другі селянін.
Але Дон-Кіхот ужо не слухаў іх. Прышпорыўшы Расінантэ, ён паехаў наперад, пакінуўшы іх здзіўленымі яго дзіўнай фігурай і розумам яго слугı, за якога яны прынялі Санчо.
Гэтую ноч пан і слуга правялі сярод поля, пад адкрытым небам. На наступны дзень, працягваючы сваё падарожжа, яны сустрэлі пешахода з торбаю цераз плячо і з пікаю ў руках. Убачыўшы Дон Кіхота, ён падбег да яго і з вялікай радасцю ўсклікнуў:
— О, сен’ёр мой Дон-Кіхот Ламанчскі, як рады будзе герцаг, калі ён даведаецца, што ваша міласць варочаецца ў замак.
— Я вас не ведаю, сябра, — сказаў Дон-Кіхот, — і не апазнаю, калі вы мне не скажаце, хто вы.
— Сен’ёр Дон-Кіхот, — адказаў чалавек, — я — Тасілос, лакей герцага, той самы Тасілос, які не захацеў змагацца з вашай міласцю з-за жаніцьбы з дачкой дон’і Родрыгес.
— Няўжо вы той, каго мае ворагі-чараўнікі ператварылі ў лакея, каб пазбавіць мяне славы ў гэтай бойцы.
— Хопіць, сен’ёр добры. Тут не было ніякага чараўніцтва. Я быў і астаўся лакеем Тасілосам і думаў ажаніцца, не пачынаючы бойкі, бо маладая дзяўчына мне спадабалася. Але як толькі ваша міласць паехала з замка, герцаг загадаў даць мне сто палак за тое, што я не паслухаўся яго загадаў, якія ён мне даў перад уступленнем у бойку. Дзяўчына-ж пайшла ў манастыр, а дон’я Родрыгес вярнулася ў Кастылію. Я іду цяпер у Барселону і нясу пакет лістоў віцэ-каралю. Калі вашай міласці хочацца выпіць глаток чыстага віна, я прапаную вам цэлую бутэльку і некалькі скрылькоў транчонскага сыру, які абудзіць смагу, калі яна заснула.
— Мне падабаецца гэтая прапанова… — сказаў Санчо.
