— Ты, Санчо, — спыніў яго Дон-Кіхот, — самы вялікі аб’ядала і самы вялікі невук на свеце! Цябе ніяк нельга пераканаць, што гэты Тасілос зачараваны і ператвораны. Аставайся з ім і наядайся сытна, а я паеду ціха наперад і буду чакаць, калі ты прыедзеш.
Лакей і Санчо селі на зялёнай траве і ў добрай згодзе так шпарка справіліся з усім, што было у торбах, што нават аблізалі пакет з лістамі толькі таму, што ад яго пахла сырам.
— Няма сумнення, — сказаў Тасілос, — што твой пан, Санчо, павінен быць вар’ятам.
— Як павінен? — перапытаў Санчо. — Ён нікому нічога не вінен, бо за ўсё плоціць, асабліва калі манетай з’яўляецца вар’яцтва. Але што за карысць з таго, асабліва цяпер, калі ён канчаткова страціў розум, бо яго перамог рыцар Белага Месяца.
Тасілос папрасіў яго расказаць, як гэта здарылася, але Санчо адказаў, што было-б непрыстойна з яго боку прымушаць чакаць свайго пана. Пасля гэтага, страсануўшы свой плашч і выкінуўшы крошкі з барады, ён пагнаў перад сабой асла. Хутка ён дагнаў свайго пана, які чакаў яго пад ценем дрэва, ахоплены цяжкімі развагамі пра зняцце чараўніцтва з Дульсінеі і пра жыццё, якое яму трэба было весці ў вымушанай адзіноце.
Санчо падышоў да Дон-Кіхота і пачаў хваліць яму шчодры пачастунак лакея Тасілоса.
— Няўжо, — сказаў Дон Кіхот, — ты, Санчо, усё яшчэ думаеш, што гэта сапраўдны лакей? Але скажы мне, пытаўся ты ў гэтага Тасілоса, ці аплакала Алтысідора разлуку са мной, або яна ўжо забылася на каханне, якое мучыла яе ў маёй прысутнасці?
— Мае думкі, — адказаў Санчо, — былі не такога роду, каб я меў час пытацца пра глупства. Клянуся целам маім, сен’ёр, няўжо ваша міласць можа даведвацца цяпер пра чужыя думкі, асабліва пра думкі закаханых?
— Бачыш, Санчо, існуе вялікая розніца між каханнем
