— Што-ж ваша міласць бачыць у гэтым падазронага?
— Што? — перапытаў Дон-Кіхот. — Хіба ты не разумееш, што, прыстасаваўшы гэтыя словы да маіх жаданняў, я больш не ўбачу Дульсінеі?
Тады Санчо падышоў да хлапчукоў і запытаўся ў іх, з якой прычыны яны пасварыліся.
Першы хлапчук адказаў, што ён адабраў у другога хлапчука клетку з цыркуном і не думае вярнуць яе за ўсё яго жыццё.
Тады Санчо дастаў з кішэні чатыры куартыльё, аддаў іх хлапчуку, у якога ўзяў клетку і перадаў яе ў рукі Дон-Кіхота, кажучы:
— Вось, сен’ёр, і знішчаны вашы дрэнныя адзнакі, якія маюць да спраў нашых такія-ж адносіны, як да леташніх хмар! Наогул я чуў, што не падабае разважлівым людзям звяртаць увагу на такое дзяцінства. З гэтай прычыны няма патрэбы больш спыняцца на гэтым, а накіруемся наперад і ўедзем у нашу вёску.
Яны паехалі далей і пры ўездзе ў вёску сустрэлі папа і бакалаўра Караско, якія адразу-ж апазналі іх і пайшлі ім насустрач радасныя і з адкрытымі абымкамі.
Нарэшце, акружаныя хлапчукамі і разам з папом і бакалаўрам, яны ўехалі ў вёску і накіраваліся да дома Дон-Кіхота. Тут ля дзвярэй яны ўбачылі ахмістрыню і пляменніцу рыцара, да якіх ужо дайшла вестка пра іхні прыезд. Дайшла яна таксама і да Тэрэсы Панса, якая, ведучы за руку Санчыку, дачку сваю, прыбегла глянуць на мужа. Убачыўшы яго не так добра апранутым, як, па яе думцы, павінен быў выглядаць губернатар, яна сказала яму:
— Як гэта вы варочаецеся, муж мой? Мне здаецца, вы больш падобны да высланага з губерні, як да губернатара.
— Маўчы, Тэрэса, — адказаў Санчо, — часта бываюць крукі там, дзе няма капчонкі, а покуль накіруемся дахаты, дзе ты пачуеш цуды! Я прывёз з сабою грошы, здабытыя маёй працай і без шкоды каму-б там ні было.
