— Нясіце вашы грошы, мой добры муж, сказала Тэрэса, — усё-адно, здабыты яны тым або іншым шляхам.
Санчыка абняла бацьку адной рукой за талію, жонка ўзяла яго з другога боку за руку, і яны накіраваліся дахаты, а Дон-Кіхот астаўся ў сваім доме ва ўладзе ахмістрыні і пляменніцы і разам з папом і бакалаўрам.
Не трацячы часу, Дон-Кіхот адвёў у бок папа і бакалаўра і ў кароткіх словах расказаў ім пра сваё паражэнне і пра ўзяты ім на сябе абавязак не выязджаць з сваёй вёскі на працягу года — абавязак, які ён мяркуе дакладна выканаць, не адступаючы ад яго ні на кроплю.
Расказаў ён таксама і пра тое, што надумаўся зрабіцца пастухом, і пачаў прасіць іх, калі ім не перашкаджаюць больш важныя справы, быць яму таварышамі. Для сябе ён прыдумаў ужо імя — пастуха Кіхотыса — і, калі трэба будзе, прыдумае і для іх.
Усе былі здзіўлены гэтым новым вар’яцтвам Дон-Кіхота, але, спадзяючыся, што яго можна вылечыць на працягу года, яны згадзіліся на яго вымудры.
— Тым больш, — дадаў Сансон Караско, — што я — самы славуты паэт і на кожным кроку буду складаць пастушыя вершы, каб мы забаўляліся ў гэтых пустынных месцах.
На гэтым размоўнікі развіталіся з Дон-Кіхотам, настойваючы, каб ён паклапаціўся пра сваё здароўе і еў карысны для яго харч.
Толькі поп і бакалаўр вышлі, як пляменніца, чуўшая іхнюю гутарку, сказала Дон-Кіхоту:
— Што гэта такое, дзядзька? Цяпер, калі ваша міласць вярнулася, каб весці спакойнае і прыстойнае жыццё, вы хочаце зноў заблытацца ў новых лабірынтах? Калі выбіраць з двух бед, дык ужо лепш быць вандроўным рыцарам, як пастухом.
— Цішэй, пляменніца, я добра ведаю, што мне трэба рабіць. Завядзі мяне ў пасцелю, бо я не вельмі здаровы. Будзь упэўнена, што вандроўным рыцарам або вандроўным пастухом я ніколі не пакіну памагаць табе ва ўсім.
