Міхалка. Ну?
Манька. Ня пі! Я ня люблю, як ты п’яны… Мы гэтак даўно ня бачыліся, — вось пасядзім, пагутарым, разскажаш мне, што ты рабіў, а яны хай сабе п’юць… Я цябе вельмі прашу… Добра?
Міхалка. Вось табе на! А чаго-ж я сюды прыйшоў?
Манька. Што?! Ты значыцца прыходзіш сюды для гэтай праклятай гарэлкі, а не дзеля мяне?
Міхалка. Ды й да цябе прыходжу, і выпіць з прыяцелямі прыходжу… Адно аднаму не перашкаджае.
Манька. Але… Для цябе твае прыяцелі ды гарэлка даражэйшыя за мяне? Каб іх!… (плача).
Міхалка. Вось маеш!… Ізноў сьлёзы!… Ну, скажы сама: ці-ж ты не дурная? Ну, чаго ты плачаш? ці ёсьць прычына? Дзеля таго, што я прыйшоў выпіць, закусіць?… Каб я з іншымі дзяўчатамі задаваўся, — тады інакшая справа!..
Манька. Хто цябе ведае!.. Можа й гэта бывае, як я ня бачу… Ты-ж так даўно ня быў!
Міхалка. Пакуль ня бачыла, дык і не кажы! Можа гэта з часам будзе, а пакуль што — не.
Манька. З часам… гэта… будзе?… Вось як! Ты мне гэта гаворыш! Значыцца, ты мяне ня любіш! Значыць, ты ашукаў мяне!
Міхалка. Ах, кінь рабіць трагэдыю без па-
