Гаспадыня (да Манькі). І нашто ты хванабэрыі робіш? Яны-ж людзі ня простыя, а вучоныя, а ты простая дзяўчына — і хванабэрыі!… І сабе шкоду робіш і мне гасьцей выганяеш… эх! (махнуўшы рукой, пайшла у кухню).
Манька (глядзіць усьлед пайшоўшым хлапцам і сумна ківае галавой). Пакінуў мяне! пакінуў!…
Галубоўскі (уваходзіць з друга пакою і пабачыў, што нікога з гасьцей ужо няма). А мяне пакінулі!…
ЗАСЛОНА.
V.
Рэч дзеецца пару гадзін пазьней, уначы. Сцэна цёмная. Каля буфэту на падлозе сьпіць Галубоўскі. Паўза. Пасьля чутно стук у дзьверы і вокны.
Галубоўскі (будзіцца). Хто гэта? чаго? (стук трывае далей). Хто тамака так позна стукаецца? (устае і йдзе да дзевярэй). Хто там?
Сьцяпан (за сцэнай). Адчыняй, адчыняй, стары! Гэта мы.
Галубоўскі. Паночкі! ужо позна… Ужо ўсе сьпяць: паня гаспадыня сьпіць і Маня сьпіць…
Сьцяпан. Адчыняй! Мы разбудзім.
Галубоўскі. Калі я сам ня ведаю… Каб гаспадыня не злавалася!…
Сьцяпан. Ня будзе злавацца. Адчыняй!
Галубоўскі. Зараз, я толькі запалю лямпу… (запалівае лямпу, на сцэне робіцца сьветла).
