Старонка:Дрыгва (1928).pdf/106

Зоська (памкнулася бегчы). Цётачка! не заб‘юць. (Паўза). Ну, навошта я казала? (Садзіцца каля стала, марыць). Пятрусёк, мой любы, дзе ты? Дзе ты, мой даражэнькі? Каб ты ведаў, як я цябе кахаю? (Доўгая паўза). А татку ўжо другі раз сасьніла: што гэта знача? (Успамінае). Нібы сядзім гэта мы з Пятрусём на прызьбе, глядзім, нехта ідзе… Сталі прыглядацца: аж гэта татка… Мы моцна, моцна абняліся, нібы баімося яго, і чакаем, што ён скажа: „Ня бойцеся!..“ Ажно не, паглядзеў гэта ён на нас сувора, дый кажа: „Ня будзе вам дабра на белым сьвеце!..“ А потым: „Ня я буду, калі не затаплю дрыгву“… Яшчэ трохі пачакаўшы: „Крывёю, зальлю!.. Комсамольскаю крывёю!.. Дый чарцей напушчу!.. Няхай смокчуць вашу кроў!.. А перш за ўсё — кроў дачкі мае!..“ (Паўза). Тады ўстае Пятрусь, зрабіўся вялікім, вялікім (Прыўстае), ды як крыкне: „Дзядзька Банадысь? — не дачакацца вам гэтага, як не дачакаліся і хутароў!..“" (Паўза). Ну, а што далей, дык ня помню. (Разважае). Сказаць аб гэтым Пятрусю ці не? (Паўза). Не, лепей ня трэба, бо сьмяяцца будзе. (За сцэнаю чуваць гоман. Глядзіць у бок вёскі). Нібы вядуць. Цікава, хто-ж гэта адважыўся страляць? (Ідуць: Струк, Стары дзед, сяляне).