Сьцяпан. Дзіўна! Надзвычайна добра, нават і пагрэцца можна. (Грэе рукі). Ось каб гэта ў горадзе.
Агата. Навошта яна вам, там-жа ляктрычнасьці хапае.
Сьцяпан. Яно хапае, але-ж каля электрычнасьці так не пагрэешся.
Агата (зьдзіўлена). Як?.. А мой-жа казаў, што нават зацірку зварыць можна…
Сьцяпан. Нічога твой не разумее.
Агата (хітра). Ды дзе-яму, невуку! Пачуў недзе, вось і плявузгае. (Паўза). Ай, якая я сапраўды, загаварылася і зусім забылася пра чаёк. Выбачце мяне, панок, дурную!? Вось як сустрэнеш разумнага чалавека, дык так і хочацца пагаварыць… Я зараз настаўлю, толькі вось цукру няма.
Сьцяпан. Які-ж там чай бяз цукру?.. Дый дастаць, мусіць, няма дзе? (Уваходзіць Гірш, высокі, худы, апрануты ў падраны кажух і сялянскую сьвітку, голены, гадоў 35).
ЗЬЯВА III
Агата — Сьцяпан — Гірш
Гірш (весела). Добры вечар, гаспадыня!
Агата. Добры вечар! Сядайце. (Глядзіць на Гірша). Ды гэта-ж, здаецца, свой чалавек, з мястэчка, балаголам езьдзіш.
