хіба гэта дрэнна. (Зоська рада што яе падтрымалі, падыходзіць да Ганны Піліпауны, схіляе галаву і аб чымсьці ціханька гамоняць).
Струк (зьдзіўлена). Няўжо дзьве кілы?.. А-я-яй, дык гэта-ж мо‘ аж дзесяць фунтаў?..
Пятрусь (важна). Два кілё, — гэта толькі пяць фунтаў.
Струк (падумаўшы). Ну і гэта добра. (Паўза). Трэба завесьці.
Гірш. А як-жа, абавязкова трэба! (Паўза). Ого, карп-рыба, ды што рыба — золата. Мужчынкі, дык-жа карпа можна нават за межы пасылаць… (Паўза). А цікава, скажам, дзе-небудзь у Нямеччыне нарасхват бяруць „дрыгвічанскага карпа“, дык гэта-ж столькі гонару, што о-ё-ёй!
Пятрусь (з захапленьнем). Мы з Зоськай возьмемся за „карпа“, добра?
Зоська (рада). Добра.
Струк (жартуючы). Глядзіце толькі, каб ня было „карпянятак“… (Усе сьмяюцца).
Зоська (не зразумеўшы). Дык бяз гэтага-ж нельга. (Зноў усе сьмяюцца).
Зоська (апусьціўшы галаву). Ат, заўсёды вы з жартамі…
Ганна Піліпаўна. Нічога, Зоська, здаровы сьмех заўсёды на карысьць. (Паўза).
