Старонка:Дудка беларуская (1922, Коўна).pdf/21

Хто я, адкуль ёсьць і хто мяне знае?
І кажа вярнуцца мне аж да млыну,
Сьведкам ураднік заве на гадзіну.
Вярнуўся, гляджу, аж карэта у рэчцы.
Мельнік цяпер ужо не сьмяецца,
Кабылу сотнік цягне да стану,
Цырулік кроў кінуў абмокшаму пану,
Дзюра на мосьце, так як на хату,
Два хлопцы ловяць сучку кудлату,
Баба стаіць у парванай спадніцы
І кроў ёй цячэ па руцэ і па лыдцы.
Вязуць і труп той зараз на возе,
Што я то відзяў ляжачым пры дарозе.
Пытаецца ўраднік мяне ды за сьведку:
Ці мельнік цкаваў, ці крычала кабетка?
Ці сучка парвала, а сучку ці білі?
Ці відзяў, что ў мосьце масьціны пагнілі?
Ці відзяў, як мельнік стаяў і сьмяўся?
Як пан с хурманом у карэце купаўся?
Як хурман утануў, а пан ратаваўся?
Як злодзей цікаўся з-пад млыну да коні?
Як сьвіснуў кабылу і ляцеў на Рыкойні?
Ці знаў, хто-то забіты валяўся?
І кім, забіты, ды каб я прызнаўся,
Ці не яго вёз, ды пасьля уклаў?
Можа меў грошы, можа я іх забраў?
(І дух мне заняў, сказаць слова ня мог!
Вось напасьць на мяне, чысты крыж паслаў Бог!)
Чаму я не хацеў ратаваць хурмана?
Чаму майстра таго не лавіў ля млына?
Чаму сучкі ад бабы кусьлівай не гнаў.
Чаго я уцякаў, што ледзь соцкі нагнаў?