Старонка:Дудка беларуская (1922, Коўна).pdf/24

Каб ім дна ня было і акцызнікам тым!
Як спыталіся ўсіх, — прачыталі той „ахт“:
Што злавіўся Пятрук (а набрэхана-ж — страх!)
Там такое стаіць, што і ў думцы німа:
Паравік, зьмяявік і якаясь шляма…
Прачыталі ото і яшчэ там папер;
Пагляджу-ж, кажу я, што-то будзе цяпер?
Прадсядацель сказаў: „Пяць мінут перарыў!“
І ў каморку шмугнуў, толькі ксёнжку закрыў
І усе паднялісь і пайшлі, хто куды.
Я застаўся сядзець, усё роўна — з нуды.
Як вярнуліся зноў, дык адзін той устаў,
Што сядзеў на канцы і найболяй пытаў,
Паглядзеў на усіх, як узяўся за стол,
Як зачаў ён крычаць: „Пратакол, пратокол!“
І казну спамінаў, і трубу і кацёл,
І муку, і мяшок… — ды усё — „пратакол“!
Я сяджу і дрыжу, каб мяне ні назваў;
Калі брасьць, — і я тут! — А бадай ты прапаў!..
Але хваліць мяне, справядлівым заве,
На Пантурку-ж зіркне, — як скаціна раве:
„Вінават, вінават, ніхай плаціць казьне“…
І ў турму, і ў Сыбір, і яшчэ кудысь пхне!
Гаварыў, гаварыў, ажно піць захацеў;
Так, як бульбу, Пятра пасаліўшы бы зьеў.
А сказаць бы — за што? — За сваё, за дабро:
Чалавек захацеў зрабіць водкі з вядро;
Што-ж за наўда яму, каб ён сьвету не знаў,
Ці Пантурка зьеў блін, ці гарэлкі нагнаў?
Потым стаў вылічаць свае страты акцыз:
Той дык так-бы зубамі Пантурку загрыз!
Налічаў, налічаў і двайну і трайну,
Як шынкар у карчме тваю чарку адну…