На вялікі ройсты, на пяскі сыпушчы,
Ды каб не зазнала ні яго стварэньне
Гэтай долі нашай да веку сканчэньня!
Не пачуў ён енку, ня увідзяў мукі,
Крыж уеўся ў плечы, ланцугі у рукі!
Прасіў я суседзяў са мной падзяліцца,
Памагчы крыж несьці, як „з Богам ня біцца“.
Асьмяялі людзі мяне, як дурнога,
Там, казалі, праўда, тут тыкеле сіла!
Даўней, кажуць, праўда па сьвеце хадзіла,
Жабруючы-ж зьмёрла, а людцы схавалі,
Камянём накрылі, зямлю пааралі,
Каб ня чуць, не ведаць аб ей ані весьці,
Ды цяпер і кажуць: П„раўда ў небе гдзесь-ці“
Ды пашлі-ж ты, Божа, Праўду сваю тую
З неба на зямельку сьлязьмі залітую!
Пасылаў ты Сына, Яго ні пазналі:
Мучылі за праўду, сілай паканалі;
Пашлі-ж цяпер Духа, ды пашлі бяз цела,
Каб уся зямелька адну праўду мела!
|}
|
ЗДАРЭНЬНЕ. Ехаў я раз ад Кіяны, |
