Старонка:Дудка беларуская (1922, Коўна).pdf/36

Вецяр, як павее, шышачкі раскіне,
Хоць бы ты засохла, — вырасьце вас болей…
Перастанем плакаць мы над сваёй доляй!
Якось яно будзе, дажывём да дошкі,
Хоць лепей, хоць горы, абы не так трошкі!
Шышачкі раскіне, як параскідала
Maix шэсьць сыночкаў, — здаецца, ці мала?
Усе разыйшліся! — Адзін у наборы,
Адзін пайшоў ў прочкі за чорныя моры,
Адзін за Дунаем саўсім асяліўся,
Адзін у Сыбіры, — з старшынёй пабіўся,
Пяты на пісарстве гдзесь у Патарбурку,
Кінулі у хаце вот крывога Юрку!..
Ну ды рана-позна, тыкі мне здаецца,
Кожны занудзіцца, да дому прыбьецца…

|}

З КІРМАШУ.

Гэй, ляці кабыла, хоць ты падарвіся,
Бо мяне чакае там мая Людвіся.
Чакае, чакае, аж выйшла за дзьверы,
Вот ужо і поўнач, а ня есьць вячэры.
Зварыла зацірку, дык аж гоне сьлінку,
Малачком збяліла, як тую сьняжынку!
Гэй, ляці-ж кабыла, па пнёх, па каменьнях,
Бо яна чакае уся у пламеньнях,
Уся у пламеньнях ад аднэй мілосьці!..
Гэй, ляці, кабыла, каб ня сьпелі госьці.
Гэй, басуй, басуй-жа, мая ты кабыла,
Каб жонка не спала, дзьверы адчыніла.
Маскалі-ж у вёсцы яшчэ не паснулі, —
Праляці-ж кабылка, каб яны ня чулі!
Рві, кабыла, жыва, вязу я гасьцінчык; —
Ці хустку чырвону, ці валовы бічык;