Што хцівец, як знайдзе, дык будзе багаты!
А хцівец дай думаць: як-бы тут разжыцца,
Хоць бы гэтым скарбам з чортам падзяліцца.
І сядзіць на прызьбе ці ў сьвята, ці ў будні,
Калі раз пад вечар вылазе чорт з студні!
Опратка нямецка, спераду куртата,
Капялюх высокі, як жыд носе ў сьвята,
Портачкі, як дудкі, сам якісь цыбаты,
І шкляныя вочы, з заду хвост куртаты…
Хцівец дагадаўся, што то за пасланец,
Са страху затросься, так як той паганец;
А тыкі пытае, трохі ачуняўшы:
— Хто ж такі панічык? — нібы не пазнаўшы…
— Ды я ня тутэйшы, пліпатэнт[1] здалеку,
Душы закупляю для пана што року! —
— А ваш пан багаты, ці дорага плаце? —
— Іх! — кажа, — мільёны ён на гэта траце,
Яму трэскі а грошы, што грошы то трэскі;
Усякага купіць, абы толькі кепскі! —
— Нашто-ж душы кепскія, здаецца? —
— Э, бо добры у добрым псуецца! —
— Ці-б то мне ня можна прадацца вашэці,
Каб я быў багатшы ад усіх на сьвеці? —
— Можна, — кажа немчык, — а чаму ж ня можна?
Цераз майго пана нігды не парожна.
Пры сабе не маю, але вун, у пушчы,
Ляжыць скарб закляты за ройстам у гушчы,
А там, на засьценку, ёсьць ведзьма старая,
Пакажа, як браць скарб, яна усё знае! —
Наша душа, твае грошы! — І запісаў штосьці,
А сам кінуўся аб землю, забражджэлі косьці,
- ↑ пленіпатэнт — камісар.
