Цяпер на брата ідзе брат,
А жонкі вернай — гдзе цяпер шукаць?
І у тваёй каханак ёсьць;
Змаўлялася, — як будзеш у полі спаць,
Дык брытвай табе зробе што-сь!…
Сказаўшы гэта, — марш у лес бабуся,
Як ліс лягла за першы куст;
Ціхусенька ляжыць, хоць кашаль дусе,
Ня пусьціць нават пары з вуст!
Аж жонка з полудням ляціць ад вёскі,
Схаваўшы брытву у кішэнь,
На вобмежкі паставіла дар Боскі
І кліча мужа, як што-дзень.
Ён хмурны што-сь і есьць не натта хоча,
А потым зараз лёг заснуць.
Заснуў!… А жонка у кішані шамоча…
Дастала брытву — і чуць-чуць…
— Га, рэзаць, подлая ты душагубка! —
Зароў, як той шалёны бык:
— Дык вот якая ты, мая галубка!…
І дай біць жонку той мужык!…
Зьдзівіўся чорт, што баба так зрабіла,
Узяў яго прад бабай ляк.
Ціжэмкі бабіны наткнуў на вілы,
Здалёку даў, — баяўся так,
Каб баба і яму жыцьця ня струла,
Не нарабіла ў пекле штук,
Не набрахала-б там, што чула,
Або, што ён — яе байструк.
З тых пор, як чорт гдзе не дарадзе,
Там слухае ён бабскіх рад,
У бабскай круціцца грамадзе,
І ў пекле тым трымае лад!
|}
