Што там стары гаспадарыць?
А ён торбы ўзяў на плечы,
Па начальству просьбы жарыць.
Трэйчы Вільню, сем раз Ліду
Ён адведаў. Трэба-ж ведаць —
Прысягнуў, пакуль ня выйду,
Нават дома не абедаць!
Раздабыў усе паперы,
Запісаў мяне у сказку…
Што і бацька-б можа шчэры
Не зрабіў такую ласку.
Так у восень, ў замарозкі
Прывялі мяне да вёскі,
Пазьбіралі шмат суседаў!….
Кожны гаварыў, што ведаў:
Як я тут, калі радзіўся,
Як і бацька мой жаніўся…
Паказалі усё чыста,
І што імя мне „Каліста“,
Што завуць мяне „Ліндарка“
Так — на сьмех; што чыста гол,
Як ліндар, што на хальварку:
Ўвесь маёнтак: ён ды вол.
Асэсар быў ужо новы,
Чалавечак так, нічога,
Які-сь ціхі, нездаровы
І цярплівы… хваліць Бога!
Пасьля таго праз паўгоду.
Ў марцу-ж, мяне на свабоду,
Дзякуй Богу, адпусьцілі
У той дзень, як і хрысьцілі!…
|}
