|
Паперы прыйшлі у турму з Акружнога,
Што зараз зачнецца суд пасьля Каляд!
Сядзела-ж там нашаго брата і многа,
Было і нявінных памежы нас шмат!
Быў пан, што у банку краў грошы чужыя,
Быў пісар, што выдаў паперы благія…
Я сам тут сядзеў, а за што? Каб спыталі,
Дык я б не сказаў, і яны-бы не зналі.
А пісана так, што „страбіў жывы знак“,
Калок на капцу (быў гнілы, як бурак)
Пры полі маім мне стырчаў так, як скула,
Наехаў кабылай і слуп той зьвярнула.
Каб-жа люльку паліць было чым не красаўшы,
Агонь разлажыў той калок пашчапаўшы.
Прыехаў да дому, пасеяўшы грэчку,
Закінуў кабыле, забраўся на печку.
Назаўтра праспаўся добра, на ранку
Завець мяне сотнік, стукнуўшы па ганку:
— Ураднік склікае народ аж на поле,
Пісаць там што-сь трэба яму ў пратаколе. —
Пайшоў-жа, гляджу я, аж ён што-сь пытае:
„Чыя то граніца і грэчка от тая?
Хто слуп асьмяліўся спаліць самапраўна?
Калі то было? Ці даўно, ці недаўна?…
Ураднік жа піша, а я дык сьмяюся,
Кажу: „Ох, я натта цябе ды баюся!“
Пытаю: „Ці брат твой, ці бацька гніляк,
Што узяўся пісаць пратакол шчыра так?
Ці можа той кол толькі ёсьць твой зямляк,
А можа вялікі які-сь быў начал,
Ці спраўнік, ці большы яшчэ генарал.
|
