Старонка:Дудка беларуская (1922, Коўна).pdf/68

Прыблуда! Схавайся, адкуль ты прыйшоў,
У нас ужо досыць такіх прыбышоў,
І кожны згніе, бо як кол тут убіўся,
А зрублены пень там згніе, гдзе радзіўся!
Кабыла мая дык усіх вас паверне,
Ня то што чапаць, але толькі як п….
А людзі рагочуць, зыйшоўшыся з хат,
Бо кожны утапіць бы урадніка рад.
А ён тыкі тоя, што я кажу, піша;
Другі раз спытае, чаго не паслыша.
Мяне-ж яшчэ болей ды сьмеласьць бярэ
А дзядзька мой блізка за гоні гарэ;
Я-ж біч яго ўзяушы, ды ззаду зайшоў,
Урадніку трэйчы, як дам між вушоў!
Аж ён закрычаў: „Калавур, тут разбой!“
І зноў запісаў, узяў паперы з сабой,
Як сеў на каня, дык аж пыл закурэй!
Народ жа са сьмеху увесь аж памлеў.
Сьмяёмся сабе, а таго не ўдагад:
Ураднік — начальнік, ня то, што наш брат!
За тыдзень жа сотнік павесткі прыпёр,
Каб мы усе заўтра зьявіліся ў двор:
Тут пан прыляцеў, аж на тройцы з званком,
Распытываць будзе пад срогі закон.
Тут некуды дзецца, на заўтра чуць сьвет,
Мушчын з два дзесяткі, дванасьце кабет,
Ідзём да двара, за малым ня дзве мілі,
Ідзём, а чаго? Каб мы зналі, хоць сьнілі!…
Адзін кажа: выйшаў то пэўна указ
Каб скінуць падаткі якія і з нас;
Другі, — што зямлі дададуць, ці аброк
Даруюць за прошлы, ці гэты хоць рок.
Лгуць бабы, што біскупа вернуць ізноў,