Старонка:Дудка беларуская (1922, Коўна).pdf/70

І змовілісь вёскай урадніка ўкласьці,
Зачыншчык-жа я: а бо я той калок
Спаліў, а другіх я у бунт увалок;
Дык мяне у вастрог той жа час запярці
І судзіць найсражэй па вялікай стацьці!“
Чытае ён гэтак, а мне дык здаецца,
Ён з нашага брата і спраўды сьмяецца:
У законе-ж ўсе роўны і пан і мужык,
А што-ж то ураднік за велькі індык?
Як ён каго трэсьне, дык гэта нічога,
Яго-ж не даткні, так як Юрья сьвятога!
То так думаў я, ажно вышла ня тое,
Ураднік на службе, — то дзела другое:
Тагды сьцеражы ты яго, як той скулы,
Бо ён — то ня ён, а то ёсьць артыкулы,
Разьдзелы, стацьці і ўсе зводы закона!
Мужык-жа, наш брат, той усюды варона,
Здалося мне, што ці дурню, ці шэльме, —
Ці хітры ён будзе, багаты хоць вельмі, —
Мундзір хоць надзенеш, жупан хоць бы новы,
А дурнем-жа будзе дурны безгаловы;
А шэльмужа нюхам пачуе сабака,
І ўсюды для шэльмы чэсьць будзе аднака.
1 прыказка-ж кажа, што Бог не цяля,
З усёй грамады пазнае круцяля!
Законы-ж, а думачкі нашага брата,
Як ноч —а то дзень; гэта — будні, то — сьвята!
Вот гэтых законаў паняць я ня мог;
За гэта ж цяпер я папаўся ў вастрог.
Цяпер ужо тут, дык мне вочы працёрлі;
Пазнаў, як у бацькаву хату запёрлі…
Ото-ж і завуць і мяне на той суд
Вучыць шанаваць і начальства і кнут,