|
Раз у дзень задушны, як раз а паўночы,
Іду я да дому… а цёмна і ўюга!…
Не каб заліўшы саўсім ужо вочы,
Але так, — у меру, — падвыпіўшы туга.
Іду і мяркую; ці то цяпер шчасьце,
Як паноў не стала, ці то была доля?
І лічу на пальцах: паншчызны дванасьце,
А гадоў да трыццаць, як настала воля…
Там быў аканом, камісар і цівун,
Намесьнік, лясьнічы, хмістрыня, паны.
І кожны меў права узяць за бізун,
І кожны меў права да нашай сьпіны…
А цяпер?… Ой, штосьці кепска выходзе,
Цяпер ці ня болей настала паноў?!
Не натта свабодна у гэтай свабодзе,
І давай я лічыць паноў новых ізноў:
Стараста, соцкі, пісар, старшына,
Пасрэднік, ураднік, асэсар і суд,
Зьезд мірывы, прысуцтвы і сход…
Аж паднялася са страху чупрына,
Аж пальцаў не стала на ўвесь гэты шчот,
А пальцамі-ж трэба карміць гэты люд!…
Іду… калі, шусьць, як маланкай спаліць,
Стаіць, так як-раз, што умёр, аканом.
Прыгледжуся: — ён, — тыкі ён і стаіць,
І стрыжаны-ж вус і стаіць з бізуном…
Схудаўшыся, — толькі скура ды косьць.
А белы ўвесь чыста, белы, як сьнег,
|
