білася на мужа, на сваю вечную пакорлівасьць, на сваю цемнату…
Першы раз у жыцьці яе вечнае „так трэба зьмянілася на „так ня трэба“.
Аўгіня йшла ўсё шпарчэй і шпарчэй. У хаце за ўсе свае гады яна адвыкла думаць, была як нейкая няжывая рэч, прыстасаваная да печы, як вілачнік ці качарга, а тут, пры хадзьбе ў надзвычайным настроі, адчуваючы боль ва ўсім целе, думкі яе рваліся, нібы новы рой пчол з старога вульля, які шукае сабе новага месца.
Тут Аўгіня прыпомніла тыя незразумелыя словы, якія чула за апошнія гады рэволюцыі.
Гэтыя словы мігнулі ёй цяпер, як раптоўныя праменьні ў вочы. Словы гэтыя, таемныя і вабныя, нібы цапамі малацілі па яе сэрцы. Яна аж вочы зажмурыла і давай махінальна шаптаць гэтыя словы пільна прыслухоўвацца да іх.
Аўгіня пакіравалася раптам у тое страшнае месца, скуль расьсейваліся гэтыя словы, „дзе чорту душу прадаюць“, як гаварыў часта поп, — у хату-чытальню…
У гэтай вёсцы хата-чытальня была тым месцам, дзе зьбіраліся людзі на сходы, дзе чыталіся газэты, дзе „валаводзіў“ комсамол, куды прыяжджалі „ратары“ (оратары) з гораду, якія (як Аўгіні казалі суседкі) гаварылі баечна-пекна аб розных простых сялянскіх справах. Словам, хата-чытальня была тым месцам, дзе можна гаварыць аб усім, нават аб сваіх крыўдах…
