Крыўд у сэрцы Аўгіні было шмат, перапоўнілі яе грудзі, як той званец, які збожжа глушыць на полі: першым чынам, крыўда на „бога“, які даў ёй такі горкі лёс (так тады думала Аўгіня); потым крыўда на мужа, шта вечна зьдзекваўся над ёю; пасьля на самаё сябе, што дагэтуль маўчала; у канцы „увесь сьвет“ (вёска і аколіцы) за тое, што не бараніў яе, што адносіўся да яе нібы-та няўважліва.
Вострым крэменем гэта крыўда драпала яе горла, гарачай жыжай па жылах расьцякалася, замыкала вусны жалезным замком, выціскала мутную расу з вачэй…
Вочы Аўгіні нібы дымам закурыліся. Яна была ў нейкім сьне на яве. Кожнае сваё пачуцьцё, думку Аўгіня павінна была бачыць, ашчупваць — іначай гэта ёй было няясна. Такім чынам бачыла яна гэту крыўду…
Аб крыўдзе Аўгіня шмат цікавых старасьвецкіх песень ведала, у якіх крыўда адмалёвана, як жывая, з галавы да ног…
Во, цяпер яна, крыўда, скаліць зубы вострыя з-пад гнілога, абросшага сьлізкімі губкамі, плоту. Во, сіняй, кагцістай рукою кліча Аўгіню. Во, урапілася за яе лапці і не дае ісьці. Во, хрыпла гавора да Аўгіні:
— А чаму-ж ты да гэтага часу са мною не ваявала? Я-ж заўсёды была з табою — пры блінох у хаце, пры жніве на полі. Чаму не ваявала?
— Бо была сьляпая і дурная! — адказвае Аўгіня на свае ўласныя думкі.
