Моцна любіць селянін свайго неразлучнага друга-коніка…
Спачатку стары ніякай увагі не зварочвае на Грышку. Але, ад‘ехаўшы некалькі вёрст, пачынае гутарку, у якой зноў-жа адна толькі гаспадарчая руплівасьць аб сваім „самалёце“ — кані і калёсах:
— Жартачкі, фунт мазі каштуе пятнаццаць мільёнаў. Не набярэшся грошай. Як толькі грыбы паказваюцца ў нас, я імі калёсы шмарую. Казьлякі і масьлянкі ня горш вашай мазі гарадзкой.
Пры гэтым селянін надзвычайна выразна натуе апошнія словы. Гэтым ён хоча збавіць фанабэрыі ў Грышкі. Ён глядзіць на Грышку, як на фабрыканта мазі, якога ён, вясковы гаспадар, зьбівае з ног сваімі грыбамі.
Селянін адным вокам касурыцца на Грышку.
— Дык ты едзеш, хлопча, у нашу вёску — у Сьвяты Камень, значыцца.
— Але, дзядзька, еду ў вашу вёску. Там у мяне сябар ёсьць — Антось Ліпчонак.
— Гэта той Ліпчонак, што бадзяўся па Расіі некалькі гадоў і на тым тыдні да хаты вярнуўся?
— Той самы, — пацьвярдзіў Грышка.
Ага. Вось яно што! — сьпявучым галаском зацягнуў селянін. Дык і ты з тэй хэўры, што Ліпчонак. I ты лаеш бацюшку і хочаш, каб нейкія хаты-чытальні паадчыняць па вёсках. Да антыхрыста Антона едзеш. А-г-г-га! Вось нечысьць…
„Нячыстай сілы“ селянін пабайваецца. Аб ёй усё жыцьцё бубняць яму ў вушы папы. Шмат грошай,
